We maken een coming-out én een coming-in mee als je het bijzondere verhaal over Zacheüs en Jezus Christus leest in Lucas 19, vers 1 t/m 10. Zacheüs had een beroerde reputatie in de stad Jericho. Hij werkt voor de Romeinen als oppertollenaar en hoofd van een corrupt systeem: tol heffen en vooral afromen. Van dat gestolen goed verrijkte hij zichzelf ten koste van de toch al dunne beurzen van de gemiddelde Israëliet. Zacheüs werd met de rug aangekeken. Zijn joodse naam zakkai (in het Grieks Zacheüs) betekent “zuiver op de graat, reine, schone” – tsja, what’s in a name… Een naam zegt maar weinig over iemands ziel, biografie en persoonlijkheid.
Zacheüs is in de kast van de (voor)oordelen van de massa gestopt. Zou ik hetzelfde doen vanuit dat bepaalde onderbuikgevoel? Als ik bijvoorbeeld de verhalen lees in de krant over bankiers die grote bijdragen blijven ontvangen, terwijl ze foute beslissingen hebben genomen, ten koste van vertrouwen van andere mensen.
Vanmorgen is in de Alexanderkerk de Pinksterfoto-wedstrijd gehouden. Tijdens de kerkdienst op deze Eerste Pinksterdag hebben verschillende gemeenteleden en belangstellenden hun Pinkstergedachte willen delen via eigengemaakte foto’s en plaatjes.
De oogst is heel divers, zoals je kunt zien. Als je op de foto klikt dan opent je browser een nieuw tabblad, zodat je de foto goed kunt zien.In het onderschrift vind je de naam van de maker en de begeleidende tekst.
Ook al is het woord “wedstrijd” te lezen, er was geen jury. Door middel van loting hebben we naam uit de collectezak getrokken. De prijswinnaar is Ursula Boschma. Ook via deze plek van harte gefeliciteerd Ursula!
Ik zou zeggen: geniet van al deze persoonlijke doorkijkjes van mensen en hun beleving van de Geest van God.
Mooie Pinksterdagen gewenst, ds Robert-Jan van Amstel, 23 mei 2021
De kerkdienst is terug te zien op het YouTube-kanaal van de Alexanderkerk:
Mijn Duitse collega Pfarrer Peter Michael Schmudde (Worbis) heeft een gedicht bijgevoegd van een vriend van hem: Die Wolke zieht Kreise, die Zeit nimmt den Lauf, die Liebe singt leise, die Hoffnung blüht auf. Und eins wird geboren und eines muß gehn, und nichts ist verloren, die Hoffnung bleibt stehn. Und eines muß weinen, das andere lacht. Die Hoffnung wird scheinen noch tief in der Nacht. Und morgens im Garten ist alles vorbei, Du mußt nicht mehr warten, die Hoffnung blüht neu. Die Wolke bringt Regen, die Erde gibt Brot. Die Hoffnung hat Segen noch mitten im Tod. Und wie wir uns mühen und wie wir uns drehn, die Hoffnung wird blühen und niemals vergehn. »Wiedergeboren zu einer lebendigen Hoffnung …« (1. Petrus) (Gedicht von meinem Freund Michael Greßler aus dem Jahr 2017)
Waar begin ik aan…. een korte biografie schrijven over nota bene de heilige Geest van God. Hoe kan ik van een ongrijpbaar onderwerp iets tastbaars en mededeelzaams maken? Als biografieën een overleden persoon als onderwerp hebben, dan is er een begin en een einde. Er zijn ook (auto-)biografieën van en over (nog) levende personen. Het begin is er, het einde ligt in Gods horizon. Maar hoe doe ik dat als het gaat om de Geest die ooit begonnen is en geen einde kent, niet is te vatten in de menselijke tijdlijn?
Bladeren in de Bijbel
Beginnen met bladeren in de Bijbel is een goede start: de Geest van God komen we direct in het begin van de Bijbel tegen. Er is geen inleiding of voorwoord, ineens is de Geest daar, Genesis 1, vers 1:
In het begin schiep God de hemel en de aarde.De aarde was nog woest en doods, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water. God zei: ‘Er moet licht komen,’ en er was licht.
Een boek licht op, God schrijft geschiedenis (Foto: olena sergienko @unsplash)
Er is duisternis. Het levensboek van de schepping is nog dicht, alsof de Geest de eerste lezer wordt. Dan ineens knipt God (een) licht aan en het verhaal van God en onze wereld kan beginnen.
De Geest is dus ahistorisch, net als God Zelf: woordloos, zwevend, broedend, afwachtend, los van iedere tijdlijn en historie. Het Hebreeuwse, vrouwelijke (!) woord voor “geest” in het Oude Testament luidt ruach. Andere vertalingen zijn wind, luchtstroom, bezieling. Het woord is verwant met rawach. Dat is te vertalen als “ruiken” en ruiken doen we met onze neus.
In het Nieuwe Testament horen we van pneuma, Grieks voor “Geest”. Regelmatig is pneuma gepaard met het woord Hagion, “heilig”, zoals in Lucas 3, vers 22 waar we horen van de heilige Geest die in de gedaante van een duif op Jezus neerdaalt, als Hij gedoopt wordt door Johannes de Doper.
Bladerend tot aan het slot van het boek Openbaring, dan zijn we inmiddels 66 Bijbelboeken verder, horen we een sprekende Geest die samen met de bruid, de kerk, zegt: “Kom!” (Openbaring 22, vers 17)
Hij heeft door de Bijbel heen een hele geschiedenis meegemaakt, menselijk gesproken. Tussen de eerste en laatste bladzijde van de Bijbel komt Gods Geest op allerlei manieren in actie en ter sprake waardoor Zij zich meer en meer ontvouwt.
“On God” zo pikken mijn oren deze Engelstalige uitroep op in een popliedje via de online jukebox Spotify. In eerste instantie dacht ik dat Gods Naam oneigenlijk werd gebruikt, want dat gebeurt nogal eens in de popmuziek. Echter, ik herkende de stem van Justin Bieber die ook over vasthouden hold me en “heilig” “holy zingt
Van deze bijna 27jarige artiest had ik eerder vernomen, dat hij zich in 2014 heeft laten dopen. De pastor van de christelijke HillSong-gemeente in New York bracht hem op het spoor van Jezus Christus en God. Bieber heeft sindsdien een flinke religieuze groei doorgemaakt en een eigen stem daarin gevonden. In 2018 trouwde hij met Hailey Baldwin, dochter van een bekend filmacteur. Dat huwelijk was voer voor critici en de roddelpers: na zes maanden relatie al trouwen…
Enorm bereik
Zowel zijn religieuze groeispurt als zijn liefde voor en huwelijk met Hailey zijn belangrijke ingrediënten voor het in september 2020 uitgebrachte liedje Holy, “Heilig” in het Nederlands, waar ik die uitroep On God hoorde. Inmiddels is het lied dat Bieber samen met Chance The Rapper maakte, honderden miljoenen keren (!) beluisterd via muziekstreamingdiensten en YouTube. Wat een bereik heeft deze jonge vent om in mijn ogen oprecht mensen te vertellen over zijn geloof in God. Daarmee weet hij vele harten te raken, waaronder dus dat van mij. Het goed luisteren naar de tekst werd een feest van ontdekking én ontroering voor mij.
Doop, avondmaal, vergeving
Misschien heb je het liedje al eerder gehoord of is het nieuw voor je,, hieronder plaats ik een YouTube-video waar de songtekst te lezen is. Ook de officiële videoclip is op YouTube te vinden, klik hier.
“Het is echt gekkenhuis, meneer”, zo zei de pakketbezorger met vriendelijke haast in de ogen en de schouders reeds gericht op het volgende huisadres, “er komt geen eind aan de stapels dozen en pakketten. Superdruk!” Voor de zoveelste keer tijdens de feestmaand december gaat bij mij de deurbel: bezorgers van Picnic, PostNL, DHL, UPS die vanwege de lockdown boodschappen en bestellingen thuis brengen of omdat de buren niet thuis zijn.
In het achtuurjournaal zie ik de stomende postsorteerlijnen, de mierenhoop aan medewerkers om alles in goede banen te leiden en de propvolle bestelbusjes. Massaal werd en wordt er ingekocht en online besteld door de Nederlanders. Ik doe mee met dat consumeren. Het is gewoon geworden. Wat (of wie) zouden we zijn zonder pakketbezorgers?
Raul Balai – ‘I should love you more than pizza’, foto: Lotte van Uittert/Nest
“Onder, dieper nog dan uw hart leeft uw ziel”, zo begint dr Abraham Kuyper (1837-1920) zijn meditatie over Psalm 73,vers 28 (Nabij God te zijn, boek I, 1908, p.1). Dit prikkelt mijn visuele voorstellingsvermogen. Of wat te denken van deze verrukkelijke zinnen in een andere meditatie over het grote gebod en dan met name over God liefhebben met geheel uw ziel (Matteüs 22, vers 37) in het Nederlands van begin 20e eeuw:
“Eerst als het wordt een God liefhebben ook met geheel uw hart, begint die liefde in echt menschelijke gewaarwording u te doortintelen. Die liefde van het hart is onweerstaanbare wederzijdsche aantrekking. Meer dan eens wordt ze daarom als “een kleven van de ziel aan God” in de Schrift aangeprezen. […] Wat nu in de natuur aantrekkingskracht heet, heeft in het geestelijke liefde. Liefde is niet iets gemaakts, iets bestudeerds, maar een vanzelfsheid.” (p.248)
Smaakmakers
Alleen al die woorden ‘doortintelen’, ‘het kleven van de ziel aan God’ en ‘vanzelfsheid’ zijn smaakmakers in deze zinnen. Moeten ze gelijk begrepen worden? Nee, daarvoor zijn het meditaties. Deze meditatieve teksten zijn vruchten van Kuypers persoonlijke omgang met God. Geen exegetische spitsvondigheden of wat pennenstreekjes die zo weer vergeten zijn. De hooggeleerde is nederig naar God toe. God is groots in hoe Hij de mens aanraakt. Die ontmoeting mondt uit in “volzaligheid” (p.3). De pen van Kuyper schetst die majestueus.
Inmiddels vormen stapels kranten en boeken zich tot een Klaagmuur van de mensheid. het nieuws dat we lezen en zien, wat we ervaren in de wereld van alledag: het spat van je platte tv-scherm. Het doet wat met me. Van Covid-19 of corona-virus zijn we nog niet verlost. Van de week weer nieuwe maatregelen en dringende adviezen vanuit de overheid. Maatschappelijk en sociaal ervaar ik veranderingen in hoe we met elkaar omgaan. Nepnieuws, alternatieve feiten, complottheorieën tieren welig. Wat is nou mijn en jouw houvast?
Trots
In Matteüs 24 zijn de leerlingen van Jezus geheel zeker. Ze vestigen zijn aandacht op de tempelgebouwen (vers 1). Hun houvast is de tempel in Jeruzalem. Daar zijn ze trots op. Het gebouw is het zichtbare en betrouwbare teken dat God dichtbij de mensen wil zijn. Het huis van God belichaamt kracht en eigenwaarde. Daar wordt verzoening gebracht tussen hemel en aarde: God vergeeft de mens. De tempel is embleem voor een nieuwe start.
Reconstructie Tempel van Jeruzalem (bron: www.bijbelin1000seconden.be)
Voor Stichting Grote Witte Tent (GWT) heb ik een vlog gemaakt getiteld “Een glaasje water”; een overweging voor de zondagmorgen. Normaliter houdt deze stichting goed bezochte kerkdiensten in een grote witte tent in het Luxemburgse Dillingen voor toeristen. Vanwege corona en de maatregelen van de overheid hebben de vrijwilligers vooral online hun geweldige best gedaan om het werk van de tent voor jong en oud door te laten gaan.
Zelf ben ik regelmatig voorganger geweest in de GWT in Dillingen. Heerlijk om er te zijn. De kerk/tentgangers komen uit verschillende kerkgenootschappen, van Gereformeerde Gemeente tot remonstrants. Oecumene in optima forma.
In het filmpje vertel ik over een glas water; in deze periode van bijzondere warm weer extra lekker. Ben is helemaal verrukt van het frisse water. Hij bedankt de beker en dan gebeurt er iets wonderlijks: de beker praat terug en een mooie tocht van dankzegging begint. Als Bijbellezing heb ik Genesis 1, vers 1 t/m 4 als uitgangspunt. Luistermaar 🙂
Robert-Jan van Amstel, 16 augustus 2020
Uitgelichte afbeelding in de header: “Glas Water”, gedeelte van de foto van Manki Kim via Unsplash.
De 2e domineesvlog met twee predikanten, Bas van Zuijlekom en ik zelf, presenteer ik met veel plezier op mijn blog (deel 1: klik hier). We laten onze gedachten gaan over een prachtig wandkleed in de kerkzaal van de Alexanderkerk. Daarop zien we de brandende braamstruik; in de Bijbe te vinden in Exodus 3. Een bijzonder verhaal waar Mozes wordt geroepen door God in een struik die in lichterlaaie staat zonder verbranding of aantasting van de plant zelf. Bijzonder fenomeen, een wonder.
Bas en ik gaan hierover in gesprek in deze vlog.
Ook bidden we samen voor onze kerken, voor de wijk Alexanderpolder, voor onze stad Rotterdam. We vinden het belangrijk dat we door en met de zegen van God als kerkelijke gemeenschappen Jezus Christus kunnen dienen in dit stuk van Nederland.
We hopen van harte dat onze vlog jou mag helpen bij je eigen zingeving, je geloof en de weg die je gaat in je leven.
“Dit zal ik nooit meer vergeten”, zo zei een lid van onze kerk tegen mij tijdens een telefoongesprek. “De oorlog heb ik meegemaakt. De watersnoodramp van 1953. En nu dit coronavirus. Ik kan niet naar mijn zieke geliefde in het verpleeghuis. Wat mij nu overkomt, zal ik niet meer kwijtraken.” Zo diepingrijpend is de coronacrisis, nu zo’n negen weken aan de gang. Er is leed op globaal, landelijk en individueel niveau. Bedrijven, ondernemingen, ZZP’ers, groepen, gezelschappen, mensen: haast niemand wordt ontzien.
Tegelijk zie ik ook iets anders gebeuren. Er wordt op allerlei niveaus nagedacht over hoe de wereld eruit ziet ná corona. Kunnen we teruggaan op de oude voet? Wordt alles weer normaal, zoals het was in pré-coronatijd met de anderhalvemetersamenleving als het nieuwe normaal? Het vliegverkeer verwacht in 2023 weer volop te functioneren. Het consumentenvertrouwen heeft nu een flinke deuk opgelopen en zal mondjesmaat moeten herstellen om de economie weer op flinke toeren te laten draaien.
“Hoe is dat nou, preken voor een lege kerk?” Deze vraag krijg ik diverse keren. Sinds het moment dat de Nederlandse overheid de regels van het sociale en maatschappelijke verkeer aan banden heeft gelegd vanwege de coronacrisis (12 maart 2020) is ook de Alexanderkerk in Rotterdam waar ik werk als predikant, potdicht. Alles is afgezegd en afgelast.
Roesten
Roestende ring aan een deur (Damian Kamp via Unsplash)
Geen Bijbelstudiegroepen, geen ontmoetingen met kinderen, jongeren, ouders en ouderen. Geen lunchbijeenkomsten voor de 75Plussers. Geen Leren&Ontmoeten-avonden. Geen koffiedrinken op de dinsdagmorgen. Geen vergaderingen zoals kerkenraad, diaconie en College van Kerkrentmeesters. Geen koorrepetities. Geen verhuur aan VvE’s of andere partijen. Geen…. ik ben vast nog iets vergeten te noemen. Wat doen we veel, dat valt op in dit lijstje. De Alexanderkerk is echt een levend organisme. Alleen nu is ze écht stil. Stilstand doet roesten.
“Ja, de huidige tijd. Het gaat mij allemaal veel te snel. Alles moet via de computer. Belastingaangifte via internet. Mijn kleinkinderen zijn alleen nog te bereiken via hun telefoon. De mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig. Die gebogen hoofden turend op kleine schermpjes in bushokjes, bij het zebrapad, in de kantine van scholen. Hoe de mensen zich tegenwoordig kleden met van die scheuren in spijkerbroeken – heeft u gezien hoe rood de knieën zijn tijdens een koude dag op de fiets? Op witte gympen naar begrafenissen komen. Dat kán toch niet? Nee, vroeger was het beter. Toen hadden we tenminste oog voor elkaar, normen en waarden.”
Brompot
Ik citeer niet een oude brompot, mocht die indruk zijn ontstaan. Ik heb wat flarden van gesprekken bij mensen thuis of tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst hierboven weergegeven. Dat ene zinnetje bleef bij mij hangen: Vroeger was alles beter.
Waar de kinderen van nu opgroeien met beeldschermen, internet, smartphones, digitale reclameborden etc. hebben de ouderen behoorlijk wat veranderingen mee gemaakt.
Zegeningen
Ik ben het eens gaan vragen aan wat 90plussers, waaronder mijn oma van 93 die nog steeds onder de levenden is. Lees verder Vroeger was alles beter→
Bij de aankondiging dat de kerkdienst a.s. zondag 2 februari 2020 als thema heeft “Ik heb zin om naar de kerk te gaan” krijg ik diverse glimlachende reacties al dan niet vergezeld met lichte verbazing in de ogen. De een zegt hardop: “Ik heb meestal wel zin hoor’ of: “Ik weet niet of ik zin heb zondag” of: “Heeft de kerk kerk zin dan?” (inclusief knipoog)
Gewone kerk
Alexanderkerk (foto R.J. van Amstel)
Zelf ben ik als dominee verbonden aan een protestantse kerk in Rotterdam, de Alexanderkerk. Een gewone, goedwillende, zegeningen tellende en zichzelf uitdagingen stellende grote stadsgemeente waar ik met plezier werk samen met een kerkenraad en een flinke groep vrijwilligers vol van Rotterdamse mentaliteit. Iedere zondag komt de gemeente bij elkaar voor een eredienst, 9:30u. Ik wil me nu vooral focussen op de vraag die mij weleens gesteld wordt in pastorale gesprekken of tijdens Bijbelkringen:
Wat zoek ik daar in de kerk op zondag?
Er zijn zoveel andere dingen die ik kan doen, dan op zondagmorgen in de kerk zitten.
Eén van de leuke dingen van zitten in een café of op een terrasje is, naast een lekker drankje, een knabbel en babbel, het kijken. Tuurlijk, je kunt je oog richten op gebouwen, bomen, het parkje met schommelende mensen of de fietsenstalling en het verkeer. Echt leuk is kijken naar mensen. Je ziet dus echt van alles. Je kunt er zelf ook wel een voorstelling van maken wat op de catwalk van het leven voorbijkomt. Mannen in pakken of in een gemakkelijke trui. Die ene dame met keurig gecoiffeerd haar in een perfect zittend mantelpakje. Jongeren die allemaal hetzelfde eruit zien: gaten in spijkerbroeken, rafels onderaan de broekspijp, witte Adidassen. Joelende kinderen. Hele stille oude mensen die elkaar niet zoveel meer zeggen en alles van elkaar begrijpen. De ober die op het terras hengelt mensen naar binnen.
Levensboek
Opeens bedacht ik me: al die mensen zijn een keer geboren. Ja logisch, alleen: hoe vaak besef je dat je ooit een begonnen bent als baby’tje? Met het moment van geboorte begint een verhaal, een levensverhaal. Je kent misschien wel de uitdrukking “het staat in de sterren geschreven” en lijkt het leven misschien al voorgeschreven. Toch begint ieder mens met een leeg dagboek. Een levensboek met van die Lees verder Boek-op-Benen (BoB)→
Voor ik over pastoraat begin, eerst een brok prachtige poëzie:
Licht, van mijn stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint. Vaderlijk licht, steevaste schouder, draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt.
Huub Oosterhuis is de dichter van deze woorden. Ze vormen het 2e couplet van het lied “Licht dat ons aanstoot in de morgen”, o.a. te vinden in het Nieuwe Liedboek, lied 601, klik hier om te luisteren. Ik citeer dit gedicht van Oosterhuis, omdat voor mij een belangrijke kern van het pastoraat wordt verwoord. Het licht dat van de Vader, God, zelf is, vormt een steevaste schouder – betrouwbaar en vaststaand. Dit licht en deze schouder draagt of dragen mij, net zoals de Goede Herder het teruggevonden schaap op de schouders heeft. Hij draagt jou en mij, want zo kunnen we meezingen: “ik ben jouw kijkend kind”. Ieder mens staat in dit intieme verband en verbond met God.
Over muziek schrijven blijft altijd iets lastigs hebben. Waar de een helemaal tot tranen geroerd wordt door bijvoorbeeld muziek van Olivier Messiaen op een groot fors Cavallé-Colle orgel (kom ik zo op), blijft de ander een onaangeroerd ijskonijn. Muziek is vluchtig en tijdelijk. Wanneer ik Spotify op pauze zet en daarmee de speeltijd, dan rest frequentieloze stilte.
Landschap
Tegelijk is muziek sterker dan tijdigheid én de pauzeknop van de streamingdienst. Muziek trekt sporen in mijn geestelijk landschap. In dat landschap van noten en tonen zie ik monumenten: muziek waar ik dol op ben. Ik druk op een interne knop en ergens in mijn hoofd ‘klinkt’ muziek. Weleens geprobeerd muziek in je brein aan te wijzen? Zeker de in mijn brein geëtste muziek is al braille te volgen.
Er zijn in het landschap ook kleine stukjes muziek, een frase, een akkoord, een kort refrein, het intro van een popsong. Het menselijk hoofd is een fenomenale muziekrecorder. Duizenden uren muziek die actief of passief toegankelijk zijn. Wellicht herken je dat. Ik ben zelf geboren in de jaren 70 van de vorige eeuw. De jaren 80 en 90 waren muzikaal vormende jaren in mijn puberteit en studietijd. De jaren 20 van deze eeuw zijn bijna in beeld. Ik hoef maar een deuntje te horen uit een jaren 80-playlist en hop, herinneringen en bepaalde gevoelens zijn instant beschikbaar.
Messiaen
Olivier Messiaen (foto via Wikipedia)
En toch, over muziek schrijven als leek doe ik graag. Ik heb door het lezen van kranten, boeken en tijdschriften en berichten in Facebookgroepen en Twitter en andere kanalen nieuwe muziek ontdekt. Of juist in levenden lijve ontmoet ik iemand die vol enthousiasme praat over een muziekstuk van een componist of een muziekgroep die voor mij volstrekt onbekend is.
Voor de zomer echt begint heeft de christelijke Kerk nog een paar laatste feestdagen, zoals Hemelvaart, 40 dagen na Pasen. Het frappante is hoe verder in het kerkelijk jaar, beginnend met advent, hoe minder bekend de inhoud van de christelijke feestdagen. Ik zeg weleens gekscherend “Prettige hemelvaart” als Hemelvaartsdag in beeld komt. Dan klinkt er wat gelach: “Jazeker, de KLM doet goede zaken, want ik ga naar Rome voor een stedentrip.”
Wat is Hemelvaart – wat vieren we op deze nationale feestdag?
Op de valreep van 2018 naar 2019 wil ik jullie een gebed meegeven van dichter-dominee Jaap Zijlstra. Er zijn weer talloze jaaroverzichten voorbijgekomen deze maand. Niet alleen op de televisie, ook lijkt iedere krant en nieuwswebsite zich te verlustigen in lijstjes. Iedere keer weer als ik ze zie, hoor of lees, denk ik: er gebeurt van alles in de wereld van alledag. Veel meer dan ik kan bevroeden en verwerken.
Als christen, als gelovige in God Die de wereld geschiedenis, heden en toekomst geeft, blijf ik mijn hart richten op Hem. En probeer ik vanuit zijn geschenk van het leven en de liefde, betekenis te geven aan het dagelijks leven. Ook weer in 2019.
Het gebed van ds Jaap Zijlstra verwoordt voor mij het geloof, de hoop en de liefde die ik in, met en voor het leven ervaar: Lees verder Oud en Nieuw – een gebed→
Laatst las ik over een experiment in de Verenigde Staten waar zo’n 300 mensen bij betrokken zijn. De mensen bevinden zich allemaal in dezelfde zaal. Ze krijgen de opdracht om zich in paren op te delen en daarbij hun gesprekspartner steeds dezelfde vraag te stellen: “Wat wil je?” Op het eerste gezicht een redelijk onschuldige vraag, als je er zo over nadenkt: “Wat wil je?”
“Ik wil je liefde”
Maar zodra de mensen in net genoemd experiment elkaar deze vraag stellen, ontstaat er een hevige groepsdynamica: onverwachte, onvoorziene, sterke gevoelens komen naar boven. Vrouwen en mannen die er op het oog verzorgd uitzien en goed kunnen functioneren in de samenleving worden in hun ziel geraakt. Ze lijken uit de plooi van wenselijk gedrag te komen. Een greep uit wat men zegt: Lees verder Wat wil je?→
Op Facebook komt van alles en nog wat voorbij. Soms dan blijft mijn oog echt haken, zoals bij een bericht (april 2018) met deze digitale sticker: “De kerk is belangrijk voor mij”. Daaronder las ik de woorden “Ja” of “Nee”. Je keuze kon je toelichten via een reactie. Misschien aardig voor nu, voor je verder leest: bedenk eens bij jezelf of de kerk wel of niet belangrijk voor jou is en waarom…
Kerk als…
Tijdens de intrededienst waar ik aan onze gemeente ben verbonden (zondag 22 april van dit jaar), heb ik verwezen naar die digitale sticker. Wat toen niet kon in mijn preek, kan hier wel, namelijk een paar reacties voor het voetlicht zetten. De meeste daarvan Lees verder De Kerk heeft het – wat dan?→
![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2018/11/cropped-Dame-met-blauwe-ogen-luke-braswell-272573-unsplash-DETAIL.jpg)
