Rups wordt vlinder

Inmiddels vormen stapels kranten en boeken zich tot een Klaagmuur van de mensheid. het nieuws dat we lezen en zien, wat we ervaren in de wereld van alledag: het spat van je platte tv-scherm. Het doet wat met me. Van Covid-19 of corona-virus zijn we nog niet verlost.  Van de week weer nieuwe maatregelen en dringende adviezen vanuit de overheid.
Maatschappelijk en sociaal ervaar ik veranderingen in hoe we met elkaar omgaan. Nepnieuws, alternatieve feiten, complottheorieën tieren welig. Wat is nou mijn en jouw houvast?

Trots

In Matteüs 24 zijn de leerlingen van Jezus geheel zeker. Ze vestigen zijn aandacht op de tempelgebouwen (vers 1). Hun houvast is de tempel in Jeruzalem. Daar zijn ze trots op. Het gebouw is het zichtbare en betrouwbare teken dat God dichtbij de mensen wil zijn. Het huis van God belichaamt kracht en eigenwaarde. Daar wordt verzoening gebracht tussen hemel en aarde: God vergeeft de mens. De tempel is embleem voor een nieuwe start.

 

Alexanderkerk

Net als onze Alexanderkerk: het fiere en markante puntdak is niet te missen. Gelukkig is de kerk al een beetje meer open. We hebben nu ruim 30 zondagen achter de rug. In het begin vooral online, sinds juli afgewisseld met een beperkt aantal gemeenteleden. Er brandt vaker licht in de avond. Diverse kerkgroepen vergaderen weer, althans dat zal minder worden. Het aantal huurders stijgt iets. Er wordt brood uitgedeeld op de woensdagmiddag door de diakenen. Voorzichtige tekenen van herleving.

Afbraak

Jezus’ reactie op de trots van zijn leerlingen is niet direct wat ik zou verwachten. In plaats van bevestiging van hun gevoelens, dat ze trots zijn op het gebouw en wat er zoal gedaan wordt, zegt Hij iets heel anders: “Geen enkele steen zal op de andere blijven, alles zal worden afgebroken!” (vers 2)

Stel je voor dat Jezus nu over de Springerstraat in Rotterdam komt aangelopen. Hij gaat bij het vrolijke klinkende carillon van de Alexanderkerk staan en zegt in mijn eigen woorden:

“Er blijft van de Alexanderkerk geen spaan heel.”

Abrupt is het klaar met de kerk. Hoe zou je dat vinden? Alsof Jezus zegt, dat met het neerhalen van de kerk, met het maken van God tot een Dakloze, jouw en mijn leven wordt afgebroken. Of is dat wat te stellig gezegd?

Hoe zal het worden?

Mag ik delen in mijn zorg met jou als lezer? Hoe ziet onze gemeente eruit als het coronavirus bedwongen is, de mensen gevaccineerd en de draad van het kerkenwerk kan worden opgepakt? Blijven we hetzelfde of is het anders? Is het bezoekersaantal op de zondagmorgen weer zoals het was vóór corona? Hebben we dan dezelfde energie en zin om verder te bouwen aan onze toekomst als gemeente? Welke visie hebben we te ontwikkelen met elkaar?

Of zorgen het coronavirus en alle (terechte) maatregelen van de overheid ervoor dat de ontkerkelijking ook bij ons 10 jaar is versneld, zoals ik onlangs las in een landelijk ochtendblad?

Ik heb op te passen, anders word ik meer een Dominee Sombermans…

Hoop – rups wordt vlinder

Het leuke aan Bijbellezen is juist ook de andere kant leren zien. Want de reactie van Jezus over de afbraak zit vol… hoop! Ja, ik weet het, dat klinkt vreemd. Waarom zou je iets afbreken dat goed functioneert?

Als we bladeren naar Johannes 2, vers 19, dan zegt Jezus dit: “Breek deze tempel af en Ik bouw hem in drie dagen weer op.” Het afbreken van de tempel vergelijkt Hij met zijn eigen afbraak: het lijden aan het kruis op Golgotha, zijn dood en na drie dagen ópstanding. Hij doorbreekt de dood met zíjn leven. Om een ander beeld te gebruiken: de rups wordt een vlinder. Zijn dood en opstanding bouwen geen godshuizen, wel levens: het jouwe en het mijne.

God in de broekzak

Als Jezus het beeld van afbraak van de Tempel gebruikt, dan zie ik God komen uit de broekzakken van de (hoge)priesters en Schriftgeleerden, want zij dachten God daarin te hebben. Klaar met machtsmisbruik door de religieuze elite die levens van anderen kon maken of breken.

Hoe kan onze God bevrijden als Hij wordt vastgehouden in woorden en rituelen die niet veranderen? Als harten koud en steen blijven? Als Hij wordt vastgeketend aan gebouwen met de woorden: “Hier woont God”?

Waar woont God?

De muren worden afgebroken, dat wil Jezus doen. Wat dichterbij gebracht: de muren rondom je hart, dat woninkje achter de ribbenkast, gaan weg. Dáár wil God wonen, te midden van al je vragen, je tranen, je vreugde, je geheimen. God zoekt een woning, heel concreet: jouw hart.

Hoe het zal worden met onze gemeente als corona achter ons is? Ik denk aan de rups waaruit een vlinder voortspruit. Als wij als Alexanderkerk-gemeente onszelf zien als een rups in deze tijd, wat voor vlinder hebben we dan voor ogen?

Vlinderen

In deze door God geschapen wereld worden wij geroepen te volharden, te bidden, elkaar op te zoeken, de blik gericht te houden op onze naaste, de vluchteling, de arme, de hongerige en dorstige, de zoeker, de taster. Want juist in de breuken van het leven woont God.

De Alexanderkerk gaat weer vlinderen – dat is mijn gebed.

Robert-Jan van Amstel, 30 september 2020
(bovenstaande tekst is ook te lezen in Kerkvenster nr. 1 jg.6 oktober 2020; vanwege de actualiteit heb ik enkele tekstuele aanpassingen gedaan)

Foto header: Vlinder (bron: https://unsplash.com/@wimvanteinde)