De 2e domineesvlog met twee predikanten, Bas van Zuijlekom en ik zelf, presenteer ik met veel plezier op mijn blog (deel 1: klik hier). We laten onze gedachten gaan over een prachtig wandkleed in de kerkzaal van de Alexanderkerk. Daarop zien we de brandende braamstruik; in de Bijbe te vinden in Exodus 3. Een bijzonder verhaal waar Mozes wordt geroepen door God in een struik die in lichterlaaie staat zonder verbranding of aantasting van de plant zelf. Bijzonder fenomeen, een wonder.
Bas en ik gaan hierover in gesprek in deze vlog.
Ook bidden we samen voor onze kerken, voor de wijk Alexanderpolder, voor onze stad Rotterdam. We vinden het belangrijk dat we door en met de zegen van God als kerkelijke gemeenschappen Jezus Christus kunnen dienen in dit stuk van Nederland.
We hopen van harte dat onze vlog jou mag helpen bij je eigen zingeving, je geloof en de weg die je gaat in je leven.
Ooit eens een topdirigent zien dansen als een 90jarige vrouw die opeens denkt aan haar twintiger jaren? Dit fascinerende beeld kwam langs op YouTube met de Masterclass-sessies met het Amsterdamse Concertgebouworkest vorige week.
Deze Masterclass is voor jonge dirigenten die het vak verder ontdekken te samen met een door de wol geverfde collega. Zoals ik doe met jonge beginnende predikanten voor wie ik mentor mag zijn. Heel verrijkend om te doen en voor beide ‘partijen’ leerzaam.
Hieronder vind je een YouTube-video met in de blauwe polo senior-dirigent Iván Fischer die Katharina Wincor bijstaat. Op de bok ligt de partituur van de Symfonie Nr.4, gecomponeerd door Gustav Mahler.
Katharina Wincor krijgt les van Ivan Fischer tijdens de 4e Symfonie van Mahler
Als je het fragment start, dan hoor je muziek uit het 3e, langzame deel van de symfonie. De slome dansmuziek wordt gevolgd door wat snellere. En die weer door een nóg snellere. Voor mij was deze muziek uit de 4e tot het moment dat ik deze masterclass zag, niet heel bekend en ook wat saai. Mijn hart wordt vooral geraakt door zijn 2e, 5e, 6e en 7e symfonie. De 4e dus het minst.
Okay, even naar het fragment: start de video boven in het venster. Wat gebeurt er? De jonge dirigent dirigeert de muziek. Klinkt goed! Dan onderbreekt Fischer de sessie als de hoorns de hoge noot spelen. Hij probeert de muziek visueler te maken en daarmee nóg boeiender. Want, inderdaad, de muziek van Mahler is rijk, beeldend, diep reiken, hoog tastend. Fischer helpt de dirigent, helpt mij als luisteraar om te zien. Wat voor karakter heeft deze muziek? Wat hoor je dan?
Fischer kruipt in de huid van een 90jarige. De muziek laat een langzame dans horen met de korte nootjes in de contrabassen. Dan denkt de oude vrouw aan haar tijd als 20jarige, zoals Fischer vertelt. De muziek gaat sneller en meer open. Je hoort het orkest duidelijker en enthousiaster spelen.
Het gaat nog sneller. Er komt energie vrij. Ik zie de dirigent helemaal opgaan in de klanken. Hij geeft letterlijk de muziek vleugels. Wauw. De muziek gaat ook bij mij leven. Dan komt de stevige tonenreeks van de hoorns (motief uit Die Meistersinger van Nürnberg van Richard Wagner, voor de fijnproever).
Ik heb gefascineerd verder gekeken en met grote aandacht geluisterd. Ineens ging de muziek in mij leven. Sindsdien heb ik de 4e symfonie diverse keren beluisterd. Met als favoriet het derde deel, met daarin de 90jarige vrouw die gaat dansen als een 20jarige.
Zo kan klassieke muziek ineens veelzeggend worden. Daar hoef je geen 90jarige voor te zijn.
Robert-Jan van Amstel, 30 juni 2020
LUISTERTIP: op Spotify en andere streamingdiensten zijn ongelooflijk veel CD-opnames te vinden van de 4e symfonie. Waar ik zelf erg van geniet is de uitvoering door Vladimir Jurowski:
Hieronder Iván Fischer die iets vertelt over de 4e symfonie van Mahler:
Op YouTube zijn vele uitvoeringen van de Vierte Symphonie in G-Dur van Mahler te vinden, waaronder een veelzeggende gedirigeerd door Valery Gergiev:
In de wijk Montmartre in Parijs is bij een park een bijzondere muur te vinden. Het parkje zelf is niet zo’n toeristentrekker, de muur van 40 vierkante meter des te meer. Op de muur staan de woorden “Ik hou van jou” te lezen in 250 verschillende talen. In 2000 heeft de kunstenaar Frédéric Baron zijn kunstwerk onthuld en sindsdien is het dus een topper voor de toeristen. Al Insta-end en Facebookend worden de selfies gedeeld.
De “Ik hou van jou”-muur (foto via Wikipedia)
Regelmatig is het dringen voor de muur, want met name toeristen maken graag een selfie voor hun achterban, Lees verder Ik hou van jou→
Bas van Zuijlekom, predikant van de SGA-kerk en ik, predikant van de PKN-gemeente, hebben van de week een eerste dominee-vlog gemaakt in de Alexanderkerk in Rotterdam. We hadden eerder al met elkaar overlegd om elkaar te bemoedigen, met elkaar te bidden en om ons te laten inspireren door het kleurrijke glas-in-beton-raam van de kerk, gemaakt door Johan Verheij in de jaren 60 van de vorige eeuw.
Juist in deze tijd van de corona-crisis en de anderhalvemeter-samenleving willen we verbinding maken met elkaar en met onze beide gemeenten die we dienen als predikanten.
We presenteren vandaag dus onze eerste dominees-vlog. Het is hier en daar nog wat onwennig en nieuw. Tegelijk zijn we beiden enthousiast en vinden we het leuk om te doen; het smaakt(e) ons naar meer. Hopelijk jullie ook. We mediteren bij het mooie en kleurrijke glas-in-beton over de weg en over vogel, daarbij bidden we voor ‘urbi et orbi’ en tot slot geven Bas en ik de zegen van St. Patrick mee.
Ik zou zeggen, kijk en geniet van deze dominee(s)-vlog. Reacties kun je kwijt op het YouTube-kanaal van de Alexanderkerk, klik hier, en van de SGA-gemeente, klik hier. Abonneer je op onze kanalen, dan blijf je op de hoogte.
Alvast goede Pinksterdagen gewenst. ds Robert-Jan van Amstel, 27 mei 2020
Filmpje is gemaakt door Sander Nieuwehuijse, 25 mei 2020
“Dit zal ik nooit meer vergeten”, zo zei een lid van onze kerk tegen mij tijdens een telefoongesprek. “De oorlog heb ik meegemaakt. De watersnoodramp van 1953. En nu dit coronavirus. Ik kan niet naar mijn zieke geliefde in het verpleeghuis. Wat mij nu overkomt, zal ik niet meer kwijtraken.” Zo diepingrijpend is de coronacrisis, nu zo’n negen weken aan de gang. Er is leed op globaal, landelijk en individueel niveau. Bedrijven, ondernemingen, ZZP’ers, groepen, gezelschappen, mensen: haast niemand wordt ontzien.
Tegelijk zie ik ook iets anders gebeuren. Er wordt op allerlei niveaus nagedacht over hoe de wereld eruit ziet ná corona. Kunnen we teruggaan op de oude voet? Wordt alles weer normaal, zoals het was in pré-coronatijd met de anderhalvemetersamenleving als het nieuwe normaal? Het vliegverkeer verwacht in 2023 weer volop te functioneren. Het consumentenvertrouwen heeft nu een flinke deuk opgelopen en zal mondjesmaat moeten herstellen om de economie weer op flinke toeren te laten draaien.
Begin van de kaarsvlam-estafette (fragment uit het filmpje)
Afgelopen week hebben ruim 50 mensen meegedaan met de Kaarsvlam-Estafette. Met de vlam van Paaskaars begin ik de estafette en geef de vlam virtueel aan iemand anders door.
Alle filmpjes zijn door een tweetal gemeenteleden aan elkaar gelast. Ruim 4,5 minuut aan film. Als soundtrack hoor je het prachtige en intieme lied “Als alles duister is” uit de Taizé-gemeenschap vertolkt door Sela.
Het resultaat zie je hieronder, nu met een nieuw slot waar de Paaskaars wordt aangestoken:
De intelligente lockdown en de anderhalfmetersamenleving vanwege de corona-crisis beginnen wat te wennen bij mij. Tuurlijk, het blijft behelpen. Het is saai om alleen maar binnen te zijn. Veel werk doe ik vanuit huis, noodgedwongen.
Via telefoon, mail, WhatsApp is te communiceren met gemeenteleden en heb ik waardevolle pastorale gesprekken. Ik hoop en bid dat deze crisis spoedig bedwongen mag zijn. Ik ben heel benieuwd naar wat premier Rutte nu echt bedoelt met het “nieuwe normaal”. Maar goed, dat is een ander verhaal.
Digitalisering van de kerk
Eén van de voordelen van de lockdown is dat ‘de’ Kerk razendsnel digitaliseert. Ineens zijn zelfs de verstokt beeldloze kerkelijke gemeentes online te volgen op YouTube, Facebook en de bekende kerkstreamdiensten zoals Kerkomroep en Kerkdienstgemist.nlBeelduitzendingen zijn in de Alexanderkerk al geruime tijd gebruikelijk. Nu in deze tijden van corona worden de kerkdiensten goed bekeken. De digitalisering gaat nu een stuk sneller in de Alexanderkerk: vergaderingen van de kerkenraad, diaconie en kerkrentmeester gaan via Zoom. Na wat onwennigheid blijkt het virtueel vergaderen efficiënt en leuk te zijn.
Zelf heb ik inmiddels een paar gespreksgroepen georganiseerd via Zoom, zoals de belijdeniskring en de iBelieve 18Plus-groep. Het aantal deelnemers is zelfs wat groter dan normaal 😃.
Podcast – Dominee Praat
Ook de invulling van het pastorale werk vraagt creativiteit. Eén van de middelen die ik wil gebruiken is de podcast; klik hier voor een beschrijving op Wikipedia. Door middel van korte gesproken bijdragen zonder beeld deel ik met de luisteraar, wie dat dan ook is, onder andere gebeden, korte overdenkingen, Bijbellezingen en liedmeditaties. Kortom alles wat met christelijk geloof en mijn eigen interesses en passies te maken heeft. De titel van mijn podcast luidt: “Dominee Praat”. Voorlopig een werktitel, want uit hoofde van mijn predikantschap zal ik deze podcasts invullen.
Vindplaatsen van mijn podcast
Je kunt mijn podcastwebsite vinden op podcast.amstel4.nl (inderdaad een sub-pagina van mijn website amstel4.nl). Om het aantal luisteraars in binnen- en buitenland te vergroten zijn podcasts ook via Spotify én op Apple Podcast te beluisteren.
Inmiddels heb ik een paar afleveringen opgenomen. Want dat was één van de tips: maak een paar afleveringen, zodat mensen kunnen binge-luisteren. Het is nog wat zoeken voor me. Feedback stel ik op prijs.
Veel luisterplezier en houd moed, blijf gezond. Robert-Jan van Amstel, 9 april 2020
Hieronder tref je mijn laatste podcasts in chronologische volgorde:
#15 Droom of leven (deel 2 over Brodecks Bericht van Ph. Claudel) –
Dominee Praat
Geloof je werkelijk dat dromen kostbaarder zijn dan het leven?
Deze vraag komt terug in een wat weerbarstig en tegelijk intrigerend verhaal over een oude, arme kleermaker Bilissi en het bezoek van drie ridders. Ik citeer dit verhaal uit het boek “Brodecks Bericht” van Philip Claudel in deze podcast nummer 15, deel 2 van een tweeluik die ik begonnen ben met nummer 14, klik hier.
Kan een mens, kan jij leven zonder droom?
Kan een kerk leven zonder dromen?
Kan een samenleving zonder dromen?
Kan God God zijn zonder dromen?
Je zult merken als luisteraar, hoe meer je over dit verhaal nadenkt, hoe ongrijpbaarder het wordt.
Net als menige droom.
Robert-Jan van Amstel, 19 juni 2020
Eén van de sterke kanten van de kerk is het samen bidden. Iedere zondag bidt de gemeente en vormt samen een collectief gebed. Zo bidden we voor de wereld, voor de kerk, voor de ander, voor onszelf.
Vrouw bidt (Foto: Ben White | unsplash)
De kracht van gebed is niet te onderschatten. Toch hoor ik om mij heen vragen omtrent het gebed. Werkt het nu echt? Worden gebeden echt verhoord? Is het jezelf uiteindelijk voor de gek houden? Word jij er beter van?
“De Geest helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten”
Als bidden niet meer lukt of je weet niet meer wat je kunt bidden in deze roerige en vreemde tijden, dan kun je erop vertrouwen dat de Heilige Geest je hart opent voor God. Alle woordloze woorden Lees verder Nood leert bidden→
“Hoe is dat nou, preken voor een lege kerk?” Deze vraag krijg ik diverse keren. Sinds het moment dat de Nederlandse overheid de regels van het sociale en maatschappelijke verkeer aan banden heeft gelegd vanwege de coronacrisis (12 maart 2020) is ook de Alexanderkerk in Rotterdam waar ik werk als predikant, potdicht. Alles is afgezegd en afgelast.
Roesten
Roestende ring aan een deur (Damian Kamp via Unsplash)
Geen Bijbelstudiegroepen, geen ontmoetingen met kinderen, jongeren, ouders en ouderen. Geen lunchbijeenkomsten voor de 75Plussers. Geen Leren&Ontmoeten-avonden. Geen koffiedrinken op de dinsdagmorgen. Geen vergaderingen zoals kerkenraad, diaconie en College van Kerkrentmeesters. Geen koorrepetities. Geen verhuur aan VvE’s of andere partijen. Geen…. ik ben vast nog iets vergeten te noemen. Wat doen we veel, dat valt op in dit lijstje. De Alexanderkerk is echt een levend organisme. Alleen nu is ze écht stil. Stilstand doet roesten.
Jules Deelder zegt het treffend: “De zin van het leven ben je zelf”. Mijn oog viel op dit zinnetje in de Volkskrant van afgelopen zaterdag in de geweldige serie “De zin van het leven”. Journalist en ervaringsdeskundige waar het gaat om de dunne scheidslijn tussen leven en dood, Fokke Obbema, heeft inmiddels een behoorlijke rij van interessante personen voor het voetlicht geplaatst.
Hij wilde ook de ‘gewone’ lezer van de Volkskrant het woord geven. Lezers werden uitgenodigd om met een vragenlijst als leidraad zelf te schrijven over de zin van het leven. Ruim 400 mensen hebben gereageerd, zo lees ik. Daar is een tiental van geselecteerd en de nummers 1, 2 en 3 krijgen als winnaars paginagroot de gelegenheid over de zin van het leven behartigenswaardige dingen zeggen. Ik heb ervan genoten om deze teksten tot consumeren en te verwerken.
Het leek me aardig om wat smaakmakers met je te delen. Zonder verder alles toe te lichten geef ik een paar citaten mee.
“Ja, de huidige tijd. Het gaat mij allemaal veel te snel. Alles moet via de computer. Belastingaangifte via internet. Mijn kleinkinderen zijn alleen nog te bereiken via hun telefoon. De mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig. Die gebogen hoofden turend op kleine schermpjes in bushokjes, bij het zebrapad, in de kantine van scholen. Hoe de mensen zich tegenwoordig kleden met van die scheuren in spijkerbroeken – heeft u gezien hoe rood de knieën zijn tijdens een koude dag op de fiets? Op witte gympen naar begrafenissen komen. Dat kán toch niet? Nee, vroeger was het beter. Toen hadden we tenminste oog voor elkaar, normen en waarden.”
Brompot
Ik citeer niet een oude brompot, mocht die indruk zijn ontstaan. Ik heb wat flarden van gesprekken bij mensen thuis of tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst hierboven weergegeven. Dat ene zinnetje bleef bij mij hangen: Vroeger was alles beter.
Waar de kinderen van nu opgroeien met beeldschermen, internet, smartphones, digitale reclameborden etc. hebben de ouderen behoorlijk wat veranderingen mee gemaakt.
Zegeningen
Ik ben het eens gaan vragen aan wat 90plussers, waaronder mijn oma van 93 die nog steeds onder de levenden is. Lees verder Vroeger was alles beter→
Rapmuziek heeft voor mij de bijsmaak van vrouwonvriendelijkheid, verheerlijking van geweld en bevordering van verdovende middelen. Is het niet via de teksten te horen, dan kunnen de videoclips die dergelijke rapnummers vergezellen, vol zitten met visueel geweld. Mens- en wereldvisie doen nihilistisch aan en het narcistische zelfbeeld van de rapper is ruim gevuld. Over smaak valt niet te twisten, ik weet het. Alles over één kam scheren zou dit genre te kort doen. Want in de rapscene zijn echt wel wat pareltjes te vinden.
Vrolijke christenen
Het rapduo De Rechtstaat (persfoto via hun website)
Graag introduceer ik een christelijk duo van rappers: De Rechtstaat. Deze vrolijke jongens, Michaël Gabriël (27) en Chesron Sminia (22), hebben een gevleugeld geloof en staan met beide benen op de grond. Ze hebben in 2016 hun debuutalbum “Zorg dat je rechtstaat” uitgebracht.
Met gevatte humor, culturele bagage, grondige Bijbelkennis en aanstekelijke overtuiging brengen zij hun eerbetoon aan God en Jezus Christus. Zij willen graag christenen, of ze jong of oud zijn, aan het denken zetten over het christelijk geloof.
Bij de aankondiging dat de kerkdienst a.s. zondag 2 februari 2020 als thema heeft “Ik heb zin om naar de kerk te gaan” krijg ik diverse glimlachende reacties al dan niet vergezeld met lichte verbazing in de ogen. De een zegt hardop: “Ik heb meestal wel zin hoor’ of: “Ik weet niet of ik zin heb zondag” of: “Heeft de kerk kerk zin dan?” (inclusief knipoog)
Gewone kerk
Alexanderkerk (foto R.J. van Amstel)
Zelf ben ik als dominee verbonden aan een protestantse kerk in Rotterdam, de Alexanderkerk. Een gewone, goedwillende, zegeningen tellende en zichzelf uitdagingen stellende grote stadsgemeente waar ik met plezier werk samen met een kerkenraad en een flinke groep vrijwilligers vol van Rotterdamse mentaliteit. Iedere zondag komt de gemeente bij elkaar voor een eredienst, 9:30u. Ik wil me nu vooral focussen op de vraag die mij weleens gesteld wordt in pastorale gesprekken of tijdens Bijbelkringen:
Wat zoek ik daar in de kerk op zondag?
Er zijn zoveel andere dingen die ik kan doen, dan op zondagmorgen in de kerk zitten.
De rij jaaroverzichten lijkt weer langer dan vorig jaar. Er valt mij wel iets op bij alle jaaroverzichten die ik gezien, gelezen en geconsumeerd heb. De vraag naar de zin van dit alles, de zin van het leven wordt in het geheel niet gesteld. Het waarom en waartoe van wat er in de wereld gebeurt, dat heb ik zelf te verzinnen. Wie zei dat ook weer: elk feit is neutraal tot iemand er zelf betekenis aan geeft? Levensbeschouwelijk duiding van jaaroverzichten gebeurt dus nauwelijks. Moet je daarvoor in de kerk zijn dan? Zeker, daarbuiten kan ook trouwens.
Waarom ben je hier?
Deze laatste dagen van 2019 brengen mij in een mijmerende modus. Voor de gein typte ik vanmiddag de woorden “zin van het leven” in op het immer gretige zoekbalkje van Google. Resultaat: Lees verder De zin van het leven→
Sta je weleens stil bij de vraag hoe jij jouw eten zoals je eigen avondmaaltijd bereidt en zelf beleeft? Het is de praktijk van alledag en wellicht heb je dit al duizenden keren gedaan: driemaal daags je lichaam de nodige voeding geven. Je smeert je brood of eet een cracker. Je schilt de piepers of kookt de rijst. Groente koken met eventueel vlees(vervanger) of vis erbij. Je gaat aan tafel, alleen, samen, met je gezin. Bid je nog voor het eten en/of daarna? Wat zeg je dan tot God? Samen eten is een vorm van ontmoeting en herbergt de ervaring van gemeenschap en delen. Ofwel: samen bewust zijn dat wat op je bord ligt, niet zomaar uit de hemel komt vallen.
Voorbereiding op het Heilig Avondmaal
Foto: Joshua Eckstein (bron unsplash; door mij aangepast)
Hoe bereid je voor op dat ándere avondmaal, op zondag in de kerk? Met een groepje van kerkenraadsleden, diakenen en organist van de Alexanderkerk hebben we ons eerder dit jaar bezonnen op het Avondmaal. O..a. deze antwoorden kwamen op die vraag over de voorbereiding: “Eigenlijk bereid ik me nooit voor op het Avondmaal” Of: “Ik mis de aandacht voor het avondmaal de zondag de week ervoor.”
Om de eigen voorbereiding op de Maaltijd van de Heer op gang te brengen of te houden of om te bezinnen waar het om gaat in het Avondmaal, noem ik twee vragen:
“Waarom en wat vieren we tijdens het Heilig Avondmaal?” en
“Hoe vieren we dat ‘wat’ in de eredienst?” Lees verder Nader bekeken: Heilig Avondmaal→
Eén van de leuke dingen van zitten in een café of op een terrasje is, naast een lekker drankje, een knabbel en babbel, het kijken. Tuurlijk, je kunt je oog richten op gebouwen, bomen, het parkje met schommelende mensen of de fietsenstalling en het verkeer. Echt leuk is kijken naar mensen. Je ziet dus echt van alles. Je kunt er zelf ook wel een voorstelling van maken wat op de catwalk van het leven voorbijkomt. Mannen in pakken of in een gemakkelijke trui. Die ene dame met keurig gecoiffeerd haar in een perfect zittend mantelpakje. Jongeren die allemaal hetzelfde eruit zien: gaten in spijkerbroeken, rafels onderaan de broekspijp, witte Adidassen. Joelende kinderen. Hele stille oude mensen die elkaar niet zoveel meer zeggen en alles van elkaar begrijpen. De ober die op het terras hengelt mensen naar binnen.
Levensboek
Opeens bedacht ik me: al die mensen zijn een keer geboren. Ja logisch, alleen: hoe vaak besef je dat je ooit een begonnen bent als baby’tje? Met het moment van geboorte begint een verhaal, een levensverhaal. Je kent misschien wel de uitdrukking “het staat in de sterren geschreven” en lijkt het leven misschien al voorgeschreven. Toch begint ieder mens met een leeg dagboek. Een levensboek met van die Lees verder Boek-op-Benen (BoB)→
Voor ik over pastoraat begin, eerst een brok prachtige poëzie:
Licht, van mijn stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint. Vaderlijk licht, steevaste schouder, draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt.
Huub Oosterhuis is de dichter van deze woorden. Ze vormen het 2e couplet van het lied “Licht dat ons aanstoot in de morgen”, o.a. te vinden in het Nieuwe Liedboek, lied 601, klik hier om te luisteren. Ik citeer dit gedicht van Oosterhuis, omdat voor mij een belangrijke kern van het pastoraat wordt verwoord. Het licht dat van de Vader, God, zelf is, vormt een steevaste schouder – betrouwbaar en vaststaand. Dit licht en deze schouder draagt of dragen mij, net zoals de Goede Herder het teruggevonden schaap op de schouders heeft. Hij draagt jou en mij, want zo kunnen we meezingen: “ik ben jouw kijkend kind”. Ieder mens staat in dit intieme verband en verbond met God.
Over muziek schrijven blijft altijd iets lastigs hebben. Waar de een helemaal tot tranen geroerd wordt door bijvoorbeeld muziek van Olivier Messiaen op een groot fors Cavallé-Colle orgel (kom ik zo op), blijft de ander een onaangeroerd ijskonijn. Muziek is vluchtig en tijdelijk. Wanneer ik Spotify op pauze zet en daarmee de speeltijd, dan rest frequentieloze stilte.
Landschap
Tegelijk is muziek sterker dan tijdigheid én de pauzeknop van de streamingdienst. Muziek trekt sporen in mijn geestelijk landschap. In dat landschap van noten en tonen zie ik monumenten: muziek waar ik dol op ben. Ik druk op een interne knop en ergens in mijn hoofd ‘klinkt’ muziek. Weleens geprobeerd muziek in je brein aan te wijzen? Zeker de in mijn brein geëtste muziek is al braille te volgen.
Er zijn in het landschap ook kleine stukjes muziek, een frase, een akkoord, een kort refrein, het intro van een popsong. Het menselijk hoofd is een fenomenale muziekrecorder. Duizenden uren muziek die actief of passief toegankelijk zijn. Wellicht herken je dat. Ik ben zelf geboren in de jaren 70 van de vorige eeuw. De jaren 80 en 90 waren muzikaal vormende jaren in mijn puberteit en studietijd. De jaren 20 van deze eeuw zijn bijna in beeld. Ik hoef maar een deuntje te horen uit een jaren 80-playlist en hop, herinneringen en bepaalde gevoelens zijn instant beschikbaar.
Messiaen
Olivier Messiaen (foto via Wikipedia)
En toch, over muziek schrijven als leek doe ik graag. Ik heb door het lezen van kranten, boeken en tijdschriften en berichten in Facebookgroepen en Twitter en andere kanalen nieuwe muziek ontdekt. Of juist in levenden lijve ontmoet ik iemand die vol enthousiasme praat over een muziekstuk van een componist of een muziekgroep die voor mij volstrekt onbekend is.
De beroemde wiskundige Albert Einstein zei eens: “Je kunt op twee manieren tegen het leven aankijken: of je gelooft dat er geen wonderen bestaan, of je gelooft dat alles een wonder is.” Een met recht wijs woord. Al was Einstein wetenschapper en kon hij heel precieze berekeningen maken, hij bleef oog houden voor de witregel, van het nog-niet-ontdekte van de wereld. Per toeval ontwierp hij zijn beroemde vergelijking: E=mc2. Het wonder verrast(te) zelfs een geleerde.
Afgelopen vrijdagavond hoorde ik het woord ‘guilty pleasure’ voorbijkomen tijdens de talkshow Pauw op NPO1. Dit woordenpaar werd niet vertaald. Blijkbaar weet iedere kijker gelijk waar het over gaat. Ik doe een vriendelijke poging om deze te vertalen: “ondeugend plezier”. Ik geef het voor beter. Hoe het ook zij, in die talkshow vertelde Merel Westrik dat zij, als journalist van RTL4 Nieuws, ook een guilty pleasure heeft: ze houdt (ook) van cheesy Tv-programma’s.
Ik vond dat wel mooi dat ze daarmee komt op de nationale televisie. Ook gewoon delen in wat je echt leuk vindt, al vindt de ietwat calvinistische ‘volksmond’ er vaak iets anders van. Alles wat boven het maaiveld uitsteekt…
Geluksmachine
Dat geldt zeker ook voor auto’s. De meeste auto’s in het land zijn volgens mij
![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/05/cropped-Krokus-in-de-woestijn-rechten-vrij.jpg)
Deze Masterclass is voor jonge dirigenten die het vak verder ontdekken te samen met een door de wol geverfde collega. Zoals ik doe met jonge beginnende predikanten voor wie ik mentor mag zijn. Heel verrijkend om te doen en voor beide ‘partijen’ leerzaam.
