![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/08/cropped-Messiaen-Apparition-de-lEglise-Eternelle-part-of-score.jpg)
Stof van de ziel blazen
Door de kunst wordt het stof van ons dagelijks leven van onze ziel geblazen, zo zei de Spaanse schilder Pablo Picasso (1881-1973). Hij heeft met zijn beeldhouw- en schilderkunst vele kunstenaars geïnspireerd, mede door een belangrijke bijdrage te leveren aan de moderne kunst waarvan het kubisme er één is. Het kubisme is te herkennen aan het gebruik van geometrische vormen als bol, kegel en vierkant in een driedimensionale setting. De schilder kijkt met een nieuw perspectief, o.a. de waarneming met één oog waarmee dieptewerking anders is. Probeer dat meer eens uit.
Daarnaast heeft Picasso veel bijgedragen aan het expressionisme waar de innerlijke visie en emoties van de kunstenaar ongegeneerd alle ruimte krijgt op het schilderdoek.
Afkeer
Het schilderij van Picasso dat ik hier de aandacht wil brengen, werkt ook met die wat vervreemdende perspectieven alsook met het expressieve en het kubistische. Daarbij: het wil het stof van de ziel blazen.
We zien wat menselijke gedaanten, dobbelstenen, kledingstukken, doeken, speren, feestartikelen, de zon met een zonnebril, de maan die vooral groen uitslaat. Bepaalde figuren zijn groot afgebeeld, andere weer kleiner tot heel klein, zoals de ridder op het paard en de figuur die op een ladder een spijker timmert. Lichaamsdelen als benen zitten niet Lees verder Passie en Pasen in de kunst (5) – Picasso
Onlangs bezocht ik een rommelmarkt. Ik vind het leuk om te zoeken naar wat voor mij van onschatbare waarde is en voor de verkoper slechts één euro waard. Mijn ogen gaan langs boekruggen, de afwisseling van diep rood naar lelieblank, van puntgaaf tot stukgelezen, van vergeeld tot met zorg van het daglicht afgeschermd. De afgesleten goudkleurige belettering wisselt met bijna vervaagde grijsopdruk.
Met een pak stofzuigerzakken sta ik te wachten in de rij voor de kassa van een electronicagigant. Achter mij komen twee jongens van in de twintig te staan. Ze hebben beiden afgetrapte Vans-gympen aan. Bij een van hen komt de witbesokte kleine teen al naar buiten. En ze dragen allebei een driekwartbroek waardoor ze kleiner lijken dan ze zijn.
Buiten adem was ik aan het einde van het boek “Het verslag van Brodeck” van Philippe Claudel (*). In de tuinstoel op het Italiaanse vakantieadres kon ik maar langzaam het boek echt sluiten. Het beeldgebruik, de taal, de indringende verhaallijnen, het soms groteske gevecht tussen menselijke waardigheid en onmenselijk geweld, de fijn-geschreven liefde en de uitgemeten smeulende, ordinaire hypocrisie tussen mensen.
Claudel beschrijft op een zeer concrete, haast universele manier hoe ‘de’ mens zich kan bewegen als solist, egoïst, sociaal én rancuneus wezen.
We pakken de draad op: Hendrikse neemt ons mee naar het einde van de Babylonische Ballingschap, rond 539 vC. De redactie van het Oude Testament krijgt een extra boost door de overwinningsroes: de joden mogen terugkeren naar eigen land door het edikt van de Perzische vorst Kores. Alsof het mythische verhaal over de bevrijding uit Egypte opnieuw wordt beleefd. Bescheidenheid bij de redacteurs met betrekking tot de rol van JHWH is er niet: “hij is de grootste. Euforie alom. De Babyloniërs waren verslagen”. Dan zegt Hendrikse dit:
Bij het lezen van het nieuwe boek van de Zeeuwse predikant ds. Klaas Hendrikse “God bestaat niet en Jezus is zijn zoon” (Amsterdam, 2011) kwam een soortgelijke vraag bij mij naar boven: stel, je zou een standbeeld maken van de “iemand die zichzelf niet als ongelovig beschouwt, die probeert zijn eigen weg te zoeken te midden van mensen en stromingen die het met hem eens zijn dat er niet ‘niets’ is” (p.8), zoals Hendrikse zijn bedoelde lezer voor ogen heeft.