We maken een coming-out én een coming-in mee als je het bijzondere verhaal over Zacheüs en Jezus Christus leest in Lucas 19, vers 1 t/m 10. Zacheüs had een beroerde reputatie in de stad Jericho. Hij werkt voor de Romeinen als oppertollenaar en hoofd van een corrupt systeem: tol heffen en vooral afromen. Van dat gestolen goed verrijkte hij zichzelf ten koste van de toch al dunne beurzen van de gemiddelde Israëliet. Zacheüs werd met de rug aangekeken. Zijn joodse naam zakkai (in het Grieks Zacheüs) betekent “zuiver op de graat, reine, schone” – tsja, what’s in a name… Een naam zegt maar weinig over iemands ziel, biografie en persoonlijkheid.
Zacheüs is in de kast van de (voor)oordelen van de massa gestopt. Zou ik hetzelfde doen vanuit dat bepaalde onderbuikgevoel? Als ik bijvoorbeeld de verhalen lees in de krant over bankiers die grote bijdragen blijven ontvangen, terwijl ze foute beslissingen hebben genomen, ten koste van vertrouwen van andere mensen.
Perslucht en de Heilige Geest – deze combinatie zal niet direct voor de hand liggen. Toch is er iets over te zeggen. Omdat mijn blog over de Heilige Geest goed gelezen werd en wordt, bied ik graag wat extra materiaal om nog wat mediteren op de betekenis van de Geest van God in ons leven.
Lemen pop wordt mens
De Heilige Geest komen we gelijk op de eerste pagina van de Bijbel tegen. Onbekommerd laat de schrijver van dit Bijbelboek de Geest en God Zelf aan het licht komen.
Lamp in het zand (Glen Carrie @unsplash)
Lees maar in Genesis 1, de eerste paar verzen. De Geest zweeft over het toehoewabohoe, het woeste en het doodse dat er is in de wereld. God roept “Licht” en is licht. Na vijf dagen begint God met het kroonwerk: het scheppen van de mens naar Zijn beeld gelijkenis. In het tweede scheppingsverhaal dat begint in Genesis 2, vers 4b horen we over God die eerst de mens formeert. God blaast de neus van de lemen pop die lijkt op een mens, vol. De G/geest komt nu in de mens en brengt hem/haar op spanning. In Job 33, vers 4 lezen we dat Geest van God ons heeft gemaakt en dat de Adem van God ons doet leven. In datzelfde hoofdstuk, vers 6 staat ook een belangrijke zin die in onze tijd van #BlackLivesMatter, Lees verder Perslucht→
Vanmorgen is in de Alexanderkerk de Pinksterfoto-wedstrijd gehouden. Tijdens de kerkdienst op deze Eerste Pinksterdag hebben verschillende gemeenteleden en belangstellenden hun Pinkstergedachte willen delen via eigengemaakte foto’s en plaatjes.
De oogst is heel divers, zoals je kunt zien. Als je op de foto klikt dan opent je browser een nieuw tabblad, zodat je de foto goed kunt zien.In het onderschrift vind je de naam van de maker en de begeleidende tekst.
Ook al is het woord “wedstrijd” te lezen, er was geen jury. Door middel van loting hebben we naam uit de collectezak getrokken. De prijswinnaar is Ursula Boschma. Ook via deze plek van harte gefeliciteerd Ursula!
Ik zou zeggen: geniet van al deze persoonlijke doorkijkjes van mensen en hun beleving van de Geest van God.
Mooie Pinksterdagen gewenst, ds Robert-Jan van Amstel, 23 mei 2021
De kerkdienst is terug te zien op het YouTube-kanaal van de Alexanderkerk:
Mijn Duitse collega Pfarrer Peter Michael Schmudde (Worbis) heeft een gedicht bijgevoegd van een vriend van hem: Die Wolke zieht Kreise, die Zeit nimmt den Lauf, die Liebe singt leise, die Hoffnung blüht auf. Und eins wird geboren und eines muß gehn, und nichts ist verloren, die Hoffnung bleibt stehn. Und eines muß weinen, das andere lacht. Die Hoffnung wird scheinen noch tief in der Nacht. Und morgens im Garten ist alles vorbei, Du mußt nicht mehr warten, die Hoffnung blüht neu. Die Wolke bringt Regen, die Erde gibt Brot. Die Hoffnung hat Segen noch mitten im Tod. Und wie wir uns mühen und wie wir uns drehn, die Hoffnung wird blühen und niemals vergehn. »Wiedergeboren zu einer lebendigen Hoffnung …« (1. Petrus) (Gedicht von meinem Freund Michael Greßler aus dem Jahr 2017)
Waar begin ik aan…. een korte biografie schrijven over nota bene de heilige Geest van God. Hoe kan ik van een ongrijpbaar onderwerp iets tastbaars en mededeelzaams maken? Als biografieën een overleden persoon als onderwerp hebben, dan is er een begin en een einde. Er zijn ook (auto-)biografieën van en over (nog) levende personen. Het begin is er, het einde ligt in Gods horizon. Maar hoe doe ik dat als het gaat om de Geest die ooit begonnen is en geen einde kent, niet is te vatten in de menselijke tijdlijn?
Bladeren in de Bijbel
Beginnen met bladeren in de Bijbel is een goede start: de Geest van God komen we direct in het begin van de Bijbel tegen. Er is geen inleiding of voorwoord, ineens is de Geest daar, Genesis 1, vers 1:
In het begin schiep God de hemel en de aarde.De aarde was nog woest en doods, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water. God zei: ‘Er moet licht komen,’ en er was licht.
Een boek licht op, God schrijft geschiedenis (Foto: olena sergienko @unsplash)
Er is duisternis. Het levensboek van de schepping is nog dicht, alsof de Geest de eerste lezer wordt. Dan ineens knipt God (een) licht aan en het verhaal van God en onze wereld kan beginnen.
De Geest is dus ahistorisch, net als God Zelf: woordloos, zwevend, broedend, afwachtend, los van iedere tijdlijn en historie. Het Hebreeuwse, vrouwelijke (!) woord voor “geest” in het Oude Testament luidt ruach. Andere vertalingen zijn wind, luchtstroom, bezieling. Het woord is verwant met rawach. Dat is te vertalen als “ruiken” en ruiken doen we met onze neus.
In het Nieuwe Testament horen we van pneuma, Grieks voor “Geest”. Regelmatig is pneuma gepaard met het woord Hagion, “heilig”, zoals in Lucas 3, vers 22 waar we horen van de heilige Geest die in de gedaante van een duif op Jezus neerdaalt, als Hij gedoopt wordt door Johannes de Doper.
Bladerend tot aan het slot van het boek Openbaring, dan zijn we inmiddels 66 Bijbelboeken verder, horen we een sprekende Geest die samen met de bruid, de kerk, zegt: “Kom!” (Openbaring 22, vers 17)
Hij heeft door de Bijbel heen een hele geschiedenis meegemaakt, menselijk gesproken. Tussen de eerste en laatste bladzijde van de Bijbel komt Gods Geest op allerlei manieren in actie en ter sprake waardoor Zij zich meer en meer ontvouwt.
“Onder, dieper nog dan uw hart leeft uw ziel”, zo begint dr Abraham Kuyper (1837-1920) zijn meditatie over Psalm 73,vers 28 (Nabij God te zijn, boek I, 1908, p.1). Dit prikkelt mijn visuele voorstellingsvermogen. Of wat te denken van deze verrukkelijke zinnen in een andere meditatie over het grote gebod en dan met name over God liefhebben met geheel uw ziel (Matteüs 22, vers 37) in het Nederlands van begin 20e eeuw:
“Eerst als het wordt een God liefhebben ook met geheel uw hart, begint die liefde in echt menschelijke gewaarwording u te doortintelen. Die liefde van het hart is onweerstaanbare wederzijdsche aantrekking. Meer dan eens wordt ze daarom als “een kleven van de ziel aan God” in de Schrift aangeprezen. […] Wat nu in de natuur aantrekkingskracht heet, heeft in het geestelijke liefde. Liefde is niet iets gemaakts, iets bestudeerds, maar een vanzelfsheid.” (p.248)
Smaakmakers
Alleen al die woorden ‘doortintelen’, ‘het kleven van de ziel aan God’ en ‘vanzelfsheid’ zijn smaakmakers in deze zinnen. Moeten ze gelijk begrepen worden? Nee, daarvoor zijn het meditaties. Deze meditatieve teksten zijn vruchten van Kuypers persoonlijke omgang met God. Geen exegetische spitsvondigheden of wat pennenstreekjes die zo weer vergeten zijn. De hooggeleerde is nederig naar God toe. God is groots in hoe Hij de mens aanraakt. Die ontmoeting mondt uit in “volzaligheid” (p.3). De pen van Kuyper schetst die majestueus.
Inmiddels vormen stapels kranten en boeken zich tot een Klaagmuur van de mensheid. het nieuws dat we lezen en zien, wat we ervaren in de wereld van alledag: het spat van je platte tv-scherm. Het doet wat met me. Van Covid-19 of corona-virus zijn we nog niet verlost. Van de week weer nieuwe maatregelen en dringende adviezen vanuit de overheid. Maatschappelijk en sociaal ervaar ik veranderingen in hoe we met elkaar omgaan. Nepnieuws, alternatieve feiten, complottheorieën tieren welig. Wat is nou mijn en jouw houvast?
Trots
In Matteüs 24 zijn de leerlingen van Jezus geheel zeker. Ze vestigen zijn aandacht op de tempelgebouwen (vers 1). Hun houvast is de tempel in Jeruzalem. Daar zijn ze trots op. Het gebouw is het zichtbare en betrouwbare teken dat God dichtbij de mensen wil zijn. Het huis van God belichaamt kracht en eigenwaarde. Daar wordt verzoening gebracht tussen hemel en aarde: God vergeeft de mens. De tempel is embleem voor een nieuwe start.
Reconstructie Tempel van Jeruzalem (bron: www.bijbelin1000seconden.be)
Wat is jouw beeld van God?, deze vraag stelde ik onlangs tijdens een pastoraal bezoek. Degene met wie ik in gesprek was, bracht de welgevormde wenkbrauwen omhoog, terwijl de zomerzon in de ogen weerkaatste: “Goh, ja, daar vraag je wat. Ik heb dat eigenlijk nooit hardop gezegd in mijn leven.” Inwendig voelde ik mijn verbazing. Want: hoe kan een mens vol kennis en levenswijsheid en ruim genietend van het pensioen nog nooit iets daarover losgelaten hebben?
Verlegenheid (I)
Dat ik me verbaasde, zegt meer iets over mijzelf natuurlijk. Ik ga ervan uit dat mensen die al een aantal decennia meegaan op deze aardkloot, een eigen beeld van God paraat hebben. Tegelijk merk ik in de pastorale contacten, tijdens Bijbelkringen, gespreksgroepen, waar dan ook op het kerkelijk erf, dat de verlegenheid groeit. Tuurlijk, Lees verder Beeld(en) van God in je dagelijks leven→
De 2e domineesvlog met twee predikanten, Bas van Zuijlekom en ik zelf, presenteer ik met veel plezier op mijn blog (deel 1: klik hier). We laten onze gedachten gaan over een prachtig wandkleed in de kerkzaal van de Alexanderkerk. Daarop zien we de brandende braamstruik; in de Bijbe te vinden in Exodus 3. Een bijzonder verhaal waar Mozes wordt geroepen door God in een struik die in lichterlaaie staat zonder verbranding of aantasting van de plant zelf. Bijzonder fenomeen, een wonder.
Bas en ik gaan hierover in gesprek in deze vlog.
Ook bidden we samen voor onze kerken, voor de wijk Alexanderpolder, voor onze stad Rotterdam. We vinden het belangrijk dat we door en met de zegen van God als kerkelijke gemeenschappen Jezus Christus kunnen dienen in dit stuk van Nederland.
We hopen van harte dat onze vlog jou mag helpen bij je eigen zingeving, je geloof en de weg die je gaat in je leven.
In de wijk Montmartre in Parijs is bij een park een bijzondere muur te vinden. Het parkje zelf is niet zo’n toeristentrekker, de muur van 40 vierkante meter des te meer. Op de muur staan de woorden “Ik hou van jou” te lezen in 250 verschillende talen. In 2000 heeft de kunstenaar Frédéric Baron zijn kunstwerk onthuld en sindsdien is het dus een topper voor de toeristen. Al Insta-end en Facebookend worden de selfies gedeeld.
De “Ik hou van jou”-muur (foto via Wikipedia)
Regelmatig is het dringen voor de muur, want met name toeristen maken graag een selfie voor hun achterban, Lees verder Ik hou van jou→
Bas van Zuijlekom, predikant van de SGA-kerk en ik, predikant van de PKN-gemeente, hebben van de week een eerste dominee-vlog gemaakt in de Alexanderkerk in Rotterdam. We hadden eerder al met elkaar overlegd om elkaar te bemoedigen, met elkaar te bidden en om ons te laten inspireren door het kleurrijke glas-in-beton-raam van de kerk, gemaakt door Johan Verheij in de jaren 60 van de vorige eeuw.
Juist in deze tijd van de corona-crisis en de anderhalvemeter-samenleving willen we verbinding maken met elkaar en met onze beide gemeenten die we dienen als predikanten.
We presenteren vandaag dus onze eerste dominees-vlog. Het is hier en daar nog wat onwennig en nieuw. Tegelijk zijn we beiden enthousiast en vinden we het leuk om te doen; het smaakt(e) ons naar meer. Hopelijk jullie ook. We mediteren bij het mooie en kleurrijke glas-in-beton over de weg en over vogel, daarbij bidden we voor ‘urbi et orbi’ en tot slot geven Bas en ik de zegen van St. Patrick mee.
Ik zou zeggen, kijk en geniet van deze dominee(s)-vlog. Reacties kun je kwijt op het YouTube-kanaal van de Alexanderkerk, klik hier, en van de SGA-gemeente, klik hier. Abonneer je op onze kanalen, dan blijf je op de hoogte.
Alvast goede Pinksterdagen gewenst. ds Robert-Jan van Amstel, 27 mei 2020
Filmpje is gemaakt door Sander Nieuwehuijse, 25 mei 2020
Begin van de kaarsvlam-estafette (fragment uit het filmpje)
Afgelopen week hebben ruim 50 mensen meegedaan met de Kaarsvlam-Estafette. Met de vlam van Paaskaars begin ik de estafette en geef de vlam virtueel aan iemand anders door.
Alle filmpjes zijn door een tweetal gemeenteleden aan elkaar gelast. Ruim 4,5 minuut aan film. Als soundtrack hoor je het prachtige en intieme lied “Als alles duister is” uit de Taizé-gemeenschap vertolkt door Sela.
Het resultaat zie je hieronder, nu met een nieuw slot waar de Paaskaars wordt aangestoken:
De intelligente lockdown en de anderhalfmetersamenleving vanwege de corona-crisis beginnen wat te wennen bij mij. Tuurlijk, het blijft behelpen. Het is saai om alleen maar binnen te zijn. Veel werk doe ik vanuit huis, noodgedwongen.
Via telefoon, mail, WhatsApp is te communiceren met gemeenteleden en heb ik waardevolle pastorale gesprekken. Ik hoop en bid dat deze crisis spoedig bedwongen mag zijn. Ik ben heel benieuwd naar wat premier Rutte nu echt bedoelt met het “nieuwe normaal”. Maar goed, dat is een ander verhaal.
Digitalisering van de kerk
Eén van de voordelen van de lockdown is dat ‘de’ Kerk razendsnel digitaliseert. Ineens zijn zelfs de verstokt beeldloze kerkelijke gemeentes online te volgen op YouTube, Facebook en de bekende kerkstreamdiensten zoals Kerkomroep en Kerkdienstgemist.nlBeelduitzendingen zijn in de Alexanderkerk al geruime tijd gebruikelijk. Nu in deze tijden van corona worden de kerkdiensten goed bekeken. De digitalisering gaat nu een stuk sneller in de Alexanderkerk: vergaderingen van de kerkenraad, diaconie en kerkrentmeester gaan via Zoom. Na wat onwennigheid blijkt het virtueel vergaderen efficiënt en leuk te zijn.
Zelf heb ik inmiddels een paar gespreksgroepen georganiseerd via Zoom, zoals de belijdeniskring en de iBelieve 18Plus-groep. Het aantal deelnemers is zelfs wat groter dan normaal 😃.
Podcast – Dominee Praat
Ook de invulling van het pastorale werk vraagt creativiteit. Eén van de middelen die ik wil gebruiken is de podcast; klik hier voor een beschrijving op Wikipedia. Door middel van korte gesproken bijdragen zonder beeld deel ik met de luisteraar, wie dat dan ook is, onder andere gebeden, korte overdenkingen, Bijbellezingen en liedmeditaties. Kortom alles wat met christelijk geloof en mijn eigen interesses en passies te maken heeft. De titel van mijn podcast luidt: Lees verder Podcast -“Dominee Praat”→
Eén van de sterke kanten van de kerk is het samen bidden. Iedere zondag bidt de gemeente en vormt samen een collectief gebed. Zo bidden we voor de wereld, voor de kerk, voor de ander, voor onszelf.
Vrouw bidt (Foto: Ben White | unsplash)
De kracht van gebed is niet te onderschatten. Toch hoor ik om mij heen vragen omtrent het gebed. Werkt het nu echt? Worden gebeden echt verhoord? Is het jezelf uiteindelijk voor de gek houden? Word jij er beter van?
“De Geest helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten”
Als bidden niet meer lukt of je weet niet meer wat je kunt bidden in deze roerige en vreemde tijden, dan kun je erop vertrouwen dat de Heilige Geest je hart opent voor God. Alle woordloze woorden Lees verder Nood leert bidden→
“Hoe is dat nou, preken voor een lege kerk?” Deze vraag krijg ik diverse keren. Sinds het moment dat de Nederlandse overheid de regels van het sociale en maatschappelijke verkeer aan banden heeft gelegd vanwege de coronacrisis (12 maart 2020) is ook de Alexanderkerk in Rotterdam waar ik werk als predikant, potdicht. Alles is afgezegd en afgelast.
Roesten
Roestende ring aan een deur (Damian Kamp via Unsplash)
Geen Bijbelstudiegroepen, geen ontmoetingen met kinderen, jongeren, ouders en ouderen. Geen lunchbijeenkomsten voor de 75Plussers. Geen Leren&Ontmoeten-avonden. Geen koffiedrinken op de dinsdagmorgen. Geen vergaderingen zoals kerkenraad, diaconie en College van Kerkrentmeesters. Geen koorrepetities. Geen verhuur aan VvE’s of andere partijen. Geen…. ik ben vast nog iets vergeten te noemen. Wat doen we veel, dat valt op in dit lijstje. De Alexanderkerk is echt een levend organisme. Alleen nu is ze écht stil. Stilstand doet roesten.
“Ja, de huidige tijd. Het gaat mij allemaal veel te snel. Alles moet via de computer. Belastingaangifte via internet. Mijn kleinkinderen zijn alleen nog te bereiken via hun telefoon. De mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig. Die gebogen hoofden turend op kleine schermpjes in bushokjes, bij het zebrapad, in de kantine van scholen. Hoe de mensen zich tegenwoordig kleden met van die scheuren in spijkerbroeken – heeft u gezien hoe rood de knieën zijn tijdens een koude dag op de fiets? Op witte gympen naar begrafenissen komen. Dat kán toch niet? Nee, vroeger was het beter. Toen hadden we tenminste oog voor elkaar, normen en waarden.”
Brompot
Ik citeer niet een oude brompot, mocht die indruk zijn ontstaan. Ik heb wat flarden van gesprekken bij mensen thuis of tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst hierboven weergegeven. Dat ene zinnetje bleef bij mij hangen: Vroeger was alles beter.
Waar de kinderen van nu opgroeien met beeldschermen, internet, smartphones, digitale reclameborden etc. hebben de ouderen behoorlijk wat veranderingen mee gemaakt.
Zegeningen
Ik ben het eens gaan vragen aan wat 90plussers, waaronder mijn oma van 93 die nog steeds onder de levenden is. Lees verder Vroeger was alles beter→
Rapmuziek heeft voor mij de bijsmaak van vrouwonvriendelijkheid, verheerlijking van geweld en bevordering van verdovende middelen. Is het niet via de teksten te horen, dan kunnen de videoclips die dergelijke rapnummers vergezellen, vol zitten met visueel geweld. Mens- en wereldvisie doen nihilistisch aan en het narcistische zelfbeeld van de rapper is ruim gevuld. Over smaak valt niet te twisten, ik weet het. Alles over één kam scheren zou dit genre te kort doen. Want in de rapscene zijn echt wel wat pareltjes te vinden.
Vrolijke christenen
Het rapduo De Rechtstaat (persfoto via hun website)
Graag introduceer ik een christelijk duo van rappers: De Rechtstaat. Deze vrolijke jongens, Michaël Gabriël (27) en Chesron Sminia (22), hebben een gevleugeld geloof en staan met beide benen op de grond. Ze hebben in 2016 hun debuutalbum “Zorg dat je rechtstaat” uitgebracht.
Met gevatte humor, culturele bagage, grondige Bijbelkennis en aanstekelijke overtuiging brengen zij hun eerbetoon aan God en Jezus Christus. Zij willen graag christenen, of ze jong of oud zijn, aan het denken zetten over het christelijk geloof.
Bij de aankondiging dat de kerkdienst a.s. zondag 2 februari 2020 als thema heeft “Ik heb zin om naar de kerk te gaan” krijg ik diverse glimlachende reacties al dan niet vergezeld met lichte verbazing in de ogen. De een zegt hardop: “Ik heb meestal wel zin hoor’ of: “Ik weet niet of ik zin heb zondag” of: “Heeft de kerk kerk zin dan?” (inclusief knipoog)
Gewone kerk
Alexanderkerk (foto R.J. van Amstel)
Zelf ben ik als dominee verbonden aan een protestantse kerk in Rotterdam, de Alexanderkerk. Een gewone, goedwillende, zegeningen tellende en zichzelf uitdagingen stellende grote stadsgemeente waar ik met plezier werk samen met een kerkenraad en een flinke groep vrijwilligers vol van Rotterdamse mentaliteit. Iedere zondag komt de gemeente bij elkaar voor een eredienst, 9:30u. Ik wil me nu vooral focussen op de vraag die mij weleens gesteld wordt in pastorale gesprekken of tijdens Bijbelkringen:
Wat zoek ik daar in de kerk op zondag?
Er zijn zoveel andere dingen die ik kan doen, dan op zondagmorgen in de kerk zitten.
Sta je weleens stil bij de vraag hoe jij jouw eten zoals je eigen avondmaaltijd bereidt en zelf beleeft? Het is de praktijk van alledag en wellicht heb je dit al duizenden keren gedaan: driemaal daags je lichaam de nodige voeding geven. Je smeert je brood of eet een cracker. Je schilt de piepers of kookt de rijst. Groente koken met eventueel vlees(vervanger) of vis erbij. Je gaat aan tafel, alleen, samen, met je gezin. Bid je nog voor het eten en/of daarna? Wat zeg je dan tot God? Samen eten is een vorm van ontmoeting en herbergt de ervaring van gemeenschap en delen. Ofwel: samen bewust zijn dat wat op je bord ligt, niet zomaar uit de hemel komt vallen.
Voorbereiding op het Heilig Avondmaal
Foto: Joshua Eckstein (bron unsplash; door mij aangepast)
Hoe bereid je voor op dat ándere avondmaal, op zondag in de kerk? Met een groepje van kerkenraadsleden, diakenen en organist van de Alexanderkerk hebben we ons eerder dit jaar bezonnen op het Avondmaal. O..a. deze antwoorden kwamen op die vraag over de voorbereiding: “Eigenlijk bereid ik me nooit voor op het Avondmaal” Of: “Ik mis de aandacht voor het avondmaal de zondag de week ervoor.”
Om de eigen voorbereiding op de Maaltijd van de Heer op gang te brengen of te houden of om te bezinnen waar het om gaat in het Avondmaal, noem ik twee vragen:
“Waarom en wat vieren we tijdens het Heilig Avondmaal?” en
“Hoe vieren we dat ‘wat’ in de eredienst?” Lees verder Nader bekeken: Heilig Avondmaal→
Eén van de leuke dingen van zitten in een café of op een terrasje is, naast een lekker drankje, een knabbel en babbel, het kijken. Tuurlijk, je kunt je oog richten op gebouwen, bomen, het parkje met schommelende mensen of de fietsenstalling en het verkeer. Echt leuk is kijken naar mensen. Je ziet dus echt van alles. Je kunt er zelf ook wel een voorstelling van maken wat op de catwalk van het leven voorbijkomt. Mannen in pakken of in een gemakkelijke trui. Die ene dame met keurig gecoiffeerd haar in een perfect zittend mantelpakje. Jongeren die allemaal hetzelfde eruit zien: gaten in spijkerbroeken, rafels onderaan de broekspijp, witte Adidassen. Joelende kinderen. Hele stille oude mensen die elkaar niet zoveel meer zeggen en alles van elkaar begrijpen. De ober die op het terras hengelt mensen naar binnen.
Levensboek
Opeens bedacht ik me: al die mensen zijn een keer geboren. Ja logisch, alleen: hoe vaak besef je dat je ooit een begonnen bent als baby’tje? Met het moment van geboorte begint een verhaal, een levensverhaal. Je kent misschien wel de uitdrukking “het staat in de sterren geschreven” en lijkt het leven misschien al voorgeschreven. Toch begint ieder mens met een leeg dagboek. Een levensboek met van die Lees verder Boek-op-Benen (BoB)→
Voor ik over pastoraat begin, eerst een brok prachtige poëzie:
Licht, van mijn stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint. Vaderlijk licht, steevaste schouder, draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt.
Huub Oosterhuis is de dichter van deze woorden. Ze vormen het 2e couplet van het lied “Licht dat ons aanstoot in de morgen”, o.a. te vinden in het Nieuwe Liedboek, lied 601, klik hier om te luisteren. Ik citeer dit gedicht van Oosterhuis, omdat voor mij een belangrijke kern van het pastoraat wordt verwoord. Het licht dat van de Vader, God, zelf is, vormt een steevaste schouder – betrouwbaar en vaststaand. Dit licht en deze schouder draagt of dragen mij, net zoals de Goede Herder het teruggevonden schaap op de schouders heeft. Hij draagt jou en mij, want zo kunnen we meezingen: “ik ben jouw kijkend kind”. Ieder mens staat in dit intieme verband en verbond met God.
![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/08/cropped-Messiaen-Apparition-de-lEglise-Eternelle-part-of-score.jpg)
