![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/05/cropped-Krokus-in-de-woestijn-rechten-vrij.jpg)
Sinds die ene zondag in november (18.11.18) herinneren gemeenteleden mij er nog regelmatig aan. Tijdens de dienst in de Alexanderkerk (klik hier voor de Facebookpagina) zongen we Psalm 89. Daarvoor klonken de woorden uit de bijbel dat de schepping enthousiast juicht om wie God is en wat Hij doet uit ontferming. De psalm was bedoeld als gloria, als lofprijzing.
Dat zag ik echter niet op de gezichten voor mij. Ik trok de stoute schoenen aan en onderbrak de samenzang. Ik zei toen dat de gemeente “te lauw” zong. Ik hoorde gemeenteleden in de kerkzaal zachtjes murmureren en wat lachen. Ik riep toen op om te beleven en te zingen wat je leest. Vers 6 van Psalm 89 begint met “Wij loven”, dat God door de macht van zijn verheven hand, met uitgestrekte arm al het werk in stand houdt.
O-klank
Spreek het woord “loven” maar uit. Je merkt direct Lees verder Valt er wat te beleven in de kerk?
In gedachten gaan we terug naar het jaar 1818 en wel naar het Oostenrijkse plaatsje Oberndorf in de buurt van Salzburg. Op 23 december ging Franz Gruber van Arnsdorf, een dorpje in de buurt, naar Oberndorf om de nachtmis door te nemen. Hij was koster, onderwijzer en organist in de Sint Nicolaaskerk.
Bij het invullen van de orde van dienst van a.s. zondag, vind ik het heerlijk om in alle rust te bladeren in het 
De bomen voor het huis hebben hun blad verloren. De herfst is volop bezig. De lucht wordt kouder. De sloten geven de witte wiev’n ruimte over de ommelanden en weilanden te flaneren. Terwijl de natuur van kleur verschiet, gebeurt iets dergelijks ook in de kerk. De Voleindingszondagen zijn inmiddels achter de rug. De laatste zondag van november hebben we stil gestaan bij mensen die ons ontvallen zijn, in de gemeente, in de privé-sfeer. Een mooi moment dat een ieder de gelegenheid krijgt een licht te ontsteken aan de Paaskaars. Met al die lichtjes van kaarsjes werd het Licht vermenigvuldigd en was de warmte voelbaar.
Het feest van de opstanding van Jezus Christus lijkt zo gauw weg te ebben als de week vordert. De dagelijkse besognes op het werk of thuis of waar je ook mee bezig bent, lijken zelf als luiken te werken. Da’s een ander beloken Pasen dan die we zullen vieren a.s. zondag. De paasvreugde kreeg gisteravond een flinke dot energie. Met een twaalftal gemeenteleden hebben we geluisterd naar de Tweede Symfonie (1888-1894) van Gustav Mahler (1860-1911). Na een korte introductie van het veelbewogen en tragische leven van deze Tsjechische componist waar hij reeds op jonge leeftijd een aantal broers en zussen verliest en op zijn 30e zijn beide ouders, hebben we ons verdiept in complexe thematiek van het meesterwerk. Het worstelen met de zin van het leven en met de dood is een constant existentieel thema in zijn leven. Zoals Mahler dat zelf verwoordt in 1894, na de afronding van de compositie:
