![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/09/cropped-Blije-kinderen-caroline-hernandez-unsplash.jpg)
“Onverminderd worstelt de mensheid met liefde, angst en verlies.” Deze grote woorden trekken mijn aandacht in de Volkskrant , alweer een tijdje geleden, klik hier. Ze staan er ter introductie van een artikel over de
Amerikaanse en veel gelauwerde filosofe Martha Nussbaum. Zij is een hartstochtelijk pleiter voor de “zachte krachten”. Het belang van kunst, taal, geschiedenis en filosofie kan voor haar niet genoeg benadrukt worden.
Schoonheid, troost, levenswijsheid, aandacht voor het wonderlijke vormen voor mij een klankbord en oase te midden van het soms rauwe, pijnlijke, harde en onverschillige leven.
Samenvatting van het leven
Heb je dat weleens bij jezelf bedacht dat jij als mens onverminderd worstelt met liefde, angst en verlies? Ik vind het een sterke samenvatting van het menselijk leven. Draait het in wezen niet om deze drie woorden, liefde, angst en verlies in het leven van alledag, het heden, het verleden, de toekomst?
Als 19jarige zou ik anders tegen deze samenvatting aankijken dan nu als 48jarige. Toch vermoed ik dat in mijn onderbewustzijn meer hiervan begreep, toen ik een opera voor het eerst in mijn leven gehoord had. Opera lijkt misschien op een hoop muzikaal gekrakeel en -gil. Echter, de diepere lagen in de verhalen en vooral ook in de muziek maken opera tot een Fundgrube voor psychologische doorzichten. Hoe dan ook, eerst maar mijn prille ervaringen met opera in 1992.
Goede Vrijdag 1992
Als jongeling kreeg ik de smaak van concertbezoek pakken nadat ik met klasgenoten voor het eerst in het Concertgebouw was geweest Lees verder Mijn liefde voor muziek (3) – Parsifal
Spreek het woord “loven” maar uit. Je merkt direct 
In gedachten gaan we terug naar het jaar 1818 en wel naar het Oostenrijkse plaatsje Oberndorf in de buurt van Salzburg. Op 23 december ging Franz Gruber van Arnsdorf, een dorpje in de buurt, naar Oberndorf om de nachtmis door te nemen. Hij was koster, onderwijzer en organist in de Sint Nicolaaskerk.
Bij het invullen van de orde van dienst van a.s. zondag, vind ik het heerlijk om in alle rust te bladeren in het 
De bomen voor het huis hebben hun blad verloren. De herfst is volop bezig. De lucht wordt kouder. De sloten geven de witte wiev’n ruimte over de ommelanden en weilanden te flaneren. Terwijl de natuur van kleur verschiet, gebeurt iets dergelijks ook in de kerk. De Voleindingszondagen zijn inmiddels achter de rug. De laatste zondag van november hebben we stil gestaan bij mensen die ons ontvallen zijn, in de gemeente, in de privé-sfeer. Een mooi moment dat een ieder de gelegenheid krijgt een licht te ontsteken aan de Paaskaars. Met al die lichtjes van kaarsjes werd het Licht vermenigvuldigd en was de warmte voelbaar.
Het feest van de opstanding van Jezus Christus lijkt zo gauw weg te ebben als de week vordert. De dagelijkse besognes op het werk of thuis of waar je ook mee bezig bent, lijken zelf als luiken te werken. Da’s een ander beloken Pasen dan die we zullen vieren a.s. zondag. De paasvreugde kreeg gisteravond een flinke dot energie. Met een twaalftal gemeenteleden hebben we geluisterd naar de Tweede Symfonie (1888-1894) van Gustav Mahler (1860-1911). Na een korte introductie van het veelbewogen en tragische leven van deze Tsjechische componist waar hij reeds op jonge leeftijd een aantal broers en zussen verliest en op zijn 30e zijn beide ouders, hebben we ons verdiept in complexe thematiek van het meesterwerk. Het worstelen met de zin van het leven en met de dood is een constant existentieel thema in zijn leven. Zoals Mahler dat zelf verwoordt in 1894, na de afronding van de compositie:
