In 2018 werd ik als predikant bevestigd aan de Protestantse Gemeente Alexanderkerk in Rotterdam. Eén van de eerste stappen die ik zette was met de gemeente samen nadenken over kerk-zijn. Dat deed ik onder andere met een serie preken getiteld “De kerk heeft t’!” Want wát heeft de kerk eigenlijk? De rijkdom van geloof en zingeving, van gebed, van zingeving, van de vraag naar God en dergelijke heeft van alles opgeroepen.
Toen kwam Covid19, maart 2020. Alles dat begon te bloeien en een weg naar boven zag. werd plotsklaps een halt toegeroepen. Kerk-zijn krijgt een andere kleur, omdat het kerkgebouw fysiek gesloten moest worden . Daarbij werd razendsnel overgeschakeld naar online presentie. Kerkdiensten werden (en worden) gestreamd via YouTube en Kerkomroep, vergaderingen en groepswerk gingen via Zoom of Teams of Meet.

Welke plaats heeft de kerk in onze tijd en cultuur?

Was het ongemerkt? Of viel het toch op? De aard van kerk-zijn veranderde dus. Bij heropening van het kerkgebouw na twee jaar lockdowns en zeer beperkte kerkgang zien we lagere bezoekersaantallen en is het (nog) lastiger om vrijwilligers te vinden. Dat vraagt fundamentele bezinning.

Een van de bronnen voor deze bezinning is de cursus “Terug naar de kerk?” die ik gevolgd heb in het kader van de Permanente Educatie. De thematiek draait om de vraag wat de kerk is (wil zijn) en welke plaats zij heeft in onze tijd en cultuur, met name waar het gaat om authentiek individualisme en secularisatie (ontkerkelijking) en hoe wij als gemeente ons daarmee kunnen verhouden.