Uitzicht

Het uitzicht is sinds de decembermaand van vorig jaar wordt bij de kerk in ons dorp Zunderdorp flink veranderd. De muur van de begraafplaats wordt verstevigd. Parkeerplaatsen aangelegd. Het vermolmde zithoekje bij de consistorie van de kerk en de oude struiken zijn verwijderd. De grond is opgehoogd, klaar voor een grasveld. Een stevige betonkleurige stenen rand eromheen.

Gedicht van Jaap Zijlstra

De dorpsraad heeft op voorspraak van dorpsgenoot Floor van Dusseldorp een tekst op die rand laten zetten van dominee-dichter Jaap Zijlstra (1933-2015). Jarenlang heeft ds. Zijlstra erediensten geleid in de kerk van Zunderdorp. Na zijn overlijden is hij begraven in een domineesgraf in de graftuin achter de kerk.

Uitzicht
De wolken varen boven,
de schepen beneden mij.
Ik sta en zij bewegen –
zij blijven en ik ga voorbij.

Een prachtige en verstilde tekst geschreven in de tegenwoordige tijd. De ervaring van de dichter en daarmee de lezer ligt niet ergens in het verleden, maar in het nu. Wat achter je ligt aan ervaring, wat je hebt meegemaakt, dat laat zich niet meer veranderen. Wel hoe je er wel of niet (meer) naar kijkt. Het nu laat zich niet zomaar vangen in wat je al bedacht hebt. Het wil kennismaken met jou.

Fris Bijbellezen

Met deze manier uitzicht op het nu, zo wil ik de Bijbel lezen. Let maar eens op hoe fris het wordt als je de Bijbel in de tegenwoordige tijd leest.
Als voorbeeld lees ik de eerste verzen van de Bijbel in het boek Genesis. Ze staan in de verleden tijd, zoals de meeste teksten van het Boek:

“In het begin schiep God de hemel en de aarde.
De aarde was nog woest en doods, en de duisternis lag over de oervloed,
maar Gods geest zweefde over de wateren.
God zei: ‘Er moet licht komen’ en er was licht.” (Genesis 1, vers 1 t/m 3)

Lees je deze tekst in de tegenwoordige tijd dan krijgt die ineens meer energie en actualiteit. Kijk maar:
de aarde is nog woest en doods,
en de duisternis ligt over de oervloed.

Want duisternis, woestheid, doodsheid zijn op allerlei plekken in de wereld aan te wijzen. Het journaal, de krant, sociale media laten genoeg zien. Misschien zit jij zelf in een fase van je leven dat het woest of doods kan zijn – gloort misschien ergens in de horizon een verandering? Of zoals in het gedicht van Zijlstra: ik sta en zij, de wolken boven mij, de schepen beneden mij, je eigen voeten, bewegen. Alles gaat je voorbij, je krijgt er geen grip op.

Levend geloof staat altijd in tegenwoordige tijd

God zegt: ‘Er moet licht komen’ en er ís licht. De zon komt op. Een nieuwe dag is begonnen, een geheel nieuw uitzicht. Natuurlijk weet ik, dat de zon middelpunt van ons zonnestelsel is. De aarde draait om de zon. Nu het nieuwe jaar is begonnen, komt onze planeet in haar baan weer dichter bij de zon te staan. Lente en zomer laten niet lang meer op zich wachten.  Met ogen van dat christelijke geloof zie ik iedere dag in het opgaan van de zon het werk van God: iedereen krijgt kansen om wat moois van de wereld te maken. Levend geloof staat altijd in de tegenwoordige tijd. Kan ik de mens die ik ontmoet en spreek zien in het licht van Gods liefde en genade, uitzicht bieden?

Rustpunt

De wolken boven en de schepen beneden mij, zij blijven, zo schrijft Jaap Zijlstra “en ik ga voorbij”. Ik lees in deze woorden dat het leven meer is dan vluchtigheid. Er is bestendigheid en vastigheid. Uiteindelijk zal het eigen leven een einde vinden. Bij God is dat altijd weer een begin.
Het gedicht van Jaap Zijlstra is doorstraald met verwondering, met pas-op-de-plaats, met kijken naar boven – hoe mooi gaan de wolken voorbij. Met naar beneden kijken, alsof je voeten schepen zijn die varen over het levenswater heen. Dat jij kunt staan, dat er een gevoel van veiligheid, rust en vertrouwen is te vinden, niet in het doorrazen en -dazen van de wereld, maar een rustpunt.
Een rustpunt die ik vind in God zelf – wat een uitzicht!

ds Robert-Jan van Amstel, 19 januari 2018.
Bovenstaande, aangepaste tekst is opgenomen in het kerkblad “Kerkklanken” van de Protestantse Gemeente Zunderdorp.