![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/05/cropped-Krokus-in-de-woestijn-rechten-vrij.jpg)
Er zijn tegenwoordig tig manieren om mensen uit te nodigen. Ik zie het bij mijn kinderen die zelfgemaakte kaartjes maken om klasgenootjes te vragen voor hun verjaardag. Wanneer ik zelf jarig ben, dan stuur ik een e-mail of een berichtje via Facebook. Behalve mijn 90-jarige oma, want haar bel ik natuurlijk op. Zij heeft geen computer thuis. Gemak dient de mens: via het internet is het een fluitje van een cent om uitje te plannen via een datumprikker. De datum waarop de meeste mensen in de gelegenheid zijn, wordt gekozen als definitieve plek in de agenda. Natuurlijk kun je spontaan iemand vragen om ergens wat te gaan drinken. Tig manieren dus om iemand uit te nodigen.
Uitnodigen voor een kerkdienst
Maar: heb je weleens bij jezelf bedacht om iemand uit te nodigen voor een kerkdienst of een activiteit in de kerk, om eens de kerk te proeven? Als je het hele spectrum van altijd-kerkgangers tot af-en-toe-kerkgangers bekijkt, Lees verder Gaaf, een kerkproeverij!
Onlangs bezocht ik een rommelmarkt. Ik vind het leuk om te zoeken naar wat voor mij van onschatbare waarde is en voor de verkoper slechts één euro waard. Mijn ogen gaan langs boekruggen, de afwisseling van diep rood naar lelieblank, van puntgaaf tot stukgelezen, van vergeeld tot met zorg van het daglicht afgeschermd. De afgesleten goudkleurige belettering wisselt met bijna vervaagde grijsopdruk.
Die keren dat ik de wasmand in onze badkamer echt leeg zie, zijn op één hand te tellen. Altijd zitten er wel handdoeken, washandjes, een spijkerbroek en een paar sokken met diverse kleurendessins in. De wasmand als een tussenstation voordat alles in de wasmachine gaat. Hoe het ook zij, het washok is nooit leeg, althans niet in ons gezin met een tweeling in de leeftijd van 3½ jaar.
Op de achterkant kwam ik dat woord “olifantenpaadje” tegen. Ik moet u eerlijk zeggen dat ik niet precies wist wat het was. Al lezende werd me duidelijk dat dergelijke paadjes regelmatig te zien in de openbare ruimte:
Te midden van alle werk om de oudjaars- en nieuwsjaardiensten voor te bereiden gaan allerlei andere gedachten, emoties en herinneringen door mij heen wat betreft 2014. Eerder dit jaar kreeg ik op LinkedIn, één van de social media op internet en bedoeld voor de zakelijke markt, diverse gelukwensen. Wat bleek: LinkedIn heeft ‘onthouden’ dat ik sinds oktober 2012 werkzaam ben voor de Protestantse Gemeente Zunderdorp en voor Stichting Diensten met Belangstellenden. Nu twee jaar later kan ik wel zeggen dat mij samen met mijn vrouw Mariëtte opgenomen weet in de groep mensen in Zunderdorp en DmB: allebei hebben ze een warm hart voor het evangelie van Jezus Christus én voor het werk in en rondom de stad Amsterdam
Die ene scène uit de film “(Untitled)” uit 2009 van regisseur Jonathan Parker zal ik niet zo snel meer vergeten inclusief de kippenvel. Een jonge componist Adrian heeft zijn kunsten aan de wilgen gehangen. Zijn moderne muziek werd niet begrepen. Dat was te zien aan de lege zalen waar hij als uitvoerende zijn muziek speelde. Zelfs in een kunstgalerie waar modern schilderwerk werd tentoongesteld was zijn muziek een bron van gegniffel en spotternij. Voor hem reden om te stoppen met componeren en iets anders te gaan doen.
“Oh sórry!”, klinkt het op de Prinsengracht in onvervalst Amerikaans met die typische r-klank. Net gaat deze toerist midden op de Prinsengracht staan tegenover een prachtig grachtenpand. Pakt zijn veel te rijk uitgeruste digitale camera hangend voor zijn dito buik en plaatst deze voor zijn aangezicht. Knipogend kijkt hij naar het schermpje van het toestel en drukt op het knopje. Het had zijn laatste foto geweest, denk ik, 