Koekiemonster

Die keren dat ik de wasmand in onze badkamer echt leeg zie, zijn op één hand te tellen. Altijd zitten er wel handdoeken, washandjes, een spijkerbroek en een paar sokken met diverse kleurendessins in. De wasmand als een tussenstation voordat alles in de wasmachine gaat. Hoe het ook zij, het washok is nooit leeg, althans niet in ons gezin met een tweeling in de leeftijd van 3½ jaar.
Laatst was de wasmand echt een keer leeg. Dat was voor mijn zoon Sim dé kans om er een keer in te klimmen. Ik zette het rieten deksel van de mand op zijn hoofd. Gelijk riep hij:  “Ik ben het koekiemonster”. Een grote grijns op zijn gezicht en lachende ogen die de mijne zochten. Tsja, ik zie een kind in een lege wasmand…
Of wat te denken van mijn dochter Noa? Zij zat in de bakfiets op het zitje. We reden langs wegwerkzaamheden in de buurt van het Buikslotermeerplein. We moesten wachten voor het stoplicht. Ik zag een paar mannen en een vrouw in van die wit-oranje hesjes druk bezig met van alles en nog wat. Ineens zei Noa: “Kijk, papa, ze zijn aan het schatgraven.” Terwijl ik dus alleen maar werklui, een hoop zand, een deel van een rioolbuis en veel gereedschap zag.
Hieraan terug denkend, kan ik daar enorm van genieten hoe in die hoofdjes verbindingen worden gelegd die ik als volwassene heb ‘afgeleerd’ door de tijd heen. Sim is het koekiemonster in de wasmand en Noa ziet in een wegwerker een schatgraver. Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet…
Anders kijken naar de dingen, naar mensen, naar gebeurtenissen, naar je verleden, je heden, je toekomst. Door gewoontes, blinde vlekken, vooroordelen, vooringenomenheid, hoe je dat ook noemen wilt, wordt jouw waarneming van de wereld gefilterd. Heeft de verrassing van het leven nog een kans bij jou?
Eén van de manieren voor mij om de verrassing in en door het leven te blijven zien is bijbellezen. Het boek bevat heel oude verhalen, zeker. En toch: Jona in de vis (Jona 2) of van Jezus Christus die van vijf broden en twee vissen een paar duizend mensen, dus zeg maar 15 keer het aantal inwoners van ons dorp, te eten kan geven (Matteüs 14, vers 15 t/m 21), daar gaat zo’n kracht van uit. Dan kunnen grote mensen zeggen: “Dat kan toch helemaal niet.” Of: “Ik geloof daar geen barst van.” Mijn zoon Sim zegt dan met een appel van hout gemaakt: “Lekker samen eten”.

In één van de 150 liederen van de bijbel wordt gezongen van het wonder van leven:

U hebt me al gezien
toen ik in het geheim gemaakt werd.
U hebt me al gezien
toen ik diep in de aarde ontstond.
Toen mijn lichaam nog geen vorm had,
zag u mij al.
Nog voordat ik werd geboren,
wist u alles al van mij.
En u schreef het in uw boek.

(Psalm 139, vers 15 en 16, Bijbel in Gewone Taal 2014)

Bijbellezen is zien zoals God naar ons en de wereld kijkt. Hij ziet zoveel gebeuren in de wereld wat wij niet kunnen bevatten. Alle wetenschappelijke vondsten, alle nieuwe dingen die we ontdekken als mensheid, de nieuwe verhalen die we elkaar vertellen, nieuwe liefdes, nieuwe vriendschappen, nieuwe gesprekken zijn allemaal verrassingen. God heeft dat allemaal al gezien – Hij weet ervan. Het is aan ons om die schatten op te diepen uit de schepping van God.
Hoe verrassend kan het leven zijn, ik zie, ik zie, wat jij ook ziet…

ds Robert-Jan van Amstel, mei 2015
(bovenstaande tekst is opgenomen in het kerkblad Kerkklanken 2015, nr.2 van de Protestantse Gemeente Zunderdorp)