“Oh sórry!”, klinkt het op de Prinsengracht in onvervalst Amerikaans met die typische r-klank. Net gaat deze toerist midden op de Prinsengracht staan tegenover een prachtig grachtenpand. Pakt zijn veel te rijk uitgeruste digitale camera hangend voor zijn dito buik en plaatst deze voor zijn aangezicht. Knipogend kijkt hij naar het schermpje van het toestel en drukt op het knopje. Het had zijn laatste foto geweest, denk ik, als ik niet was uitgeweken met mijn escooter.
Na wat heen-en-weer gemompel tussen mij en hem vervolg ik mijn weg. Ik kijk nog even achterom. Hij maakt alsnog de foto die hij wilde maken. En nog één voor de zekerheid vanuit een iets andere hoek. En nog één. Da’s het voordeel van de digitale techniek. Of het nou een digitale spiegelreflexcamera is of je eigen smartphone, je kunt net zoveel foto’s maken als je wilt. En wat je niet bevalt is net zo gemakkelijk te verwijderen met een druk op het afvalbak-icoontje.
Stel, dat je nog maar één foto zou mogen maken. Wat of wie zou je dan willen vastleggen op de gevoelige of digitale plaat?
Deze vraag heb ik onlangs voorgelegd aan een groep mensen. “Tsjonge, wat een vraag!”, klonk het eerst. Grappig is dan wel, dat spoedig de eerste antwoorden komen: “Ik zou de maan willen fotograferen, als hij heel laag aan de hemel geplakt zit.” Of: “Het puntje van de Mont Blanc tegen een strak blauwe lucht in het volle zonlicht” Of: “Ik zou een dierbare op de foto willen zetten. Mensen van wie ik houd.”
Iemand fluisterde mij in de oren: “Ik zou wel een foto van God willen maken. Maar dat kan natuurlijk niet.” Op mijn vraag waarom niet, zei hij: “God is onzichtbaar en laat zich niet vangen in een beeld.”
Ik moet denken aan diverse godsbeelden die in de bijbel voorkomen: Vader, Herder, Rechter, Beeldhouwer, Architect, Koning, Rots etc. Mijn gedachten gaan naar woorden uit de liederenschat van de bijbel. De dichter van Psalm 36 zingt over God: “… want bij u is de bron van het leven, door úw licht zien wij licht.”
Dat past bij mijn eigen beeld dat ik van God heb. Zijn licht brengt in beeld wat eerst niet zichtbaar was. De aarde verschiet van begin af aan in duizenden kleuren door Gods licht. Hij is als de belichting waardoor het mogelijk om van alles vast te leggen op de gevoelige plaat. Misschien is Hij als een flits in de tijd: heel kort, tegelijk genoeg om een foto voor én van het leven te maken.
ds Robert-Jan van Amstel
(opgenomen in Kerkklanken, blad van de Protestantse Gemeente Zunderdorp)
Dit delen:
Ontdek meer van [ iBelieve ]
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Wat een leuk en sterk stukje heb je geschreven! Vraag me ondertussen af van wie of wat ik op de laatste foto zou maken, ben er nog niet uit ;-))
Dank je wel! Ik heb een vermoeden hoe jouw laatste foto eruit zal zien 🙂
Ik hoorde pas op Radio 1 over een boek dat is uitgekomen met foto’s naar aanleiding van ongeveer dezelfde vraag aan mensen die wisten dat ze binnenkort blind zouden worden: Welk beeld zou je willen vasthouden? Opvallend was dat veel van deze mensen kozen voor heel alledaagse foto’s en vaak niet voor foto’s van hun geliefden.
Het precieze hoe en wat staat me niet meer bij, maar het zou waarschijnlijk op een bijzondere manier passen bij deze blogpost.
Weet je misschien nog de titel van het boek? Ben zeker geïnteresseerd. En inderdaad, bij het groepsgesprek waar ik die bewuste vraag stelde, werd me meer en meer duidelijk dat alledaagsheden heel waardevol zijn voor een laatste foto.
Ik zou een foto willen maken van mijzelf met een baby in mijn armen. Het kan niet meer. Wat zou een mooie foto worden
Dank je wel voor je reactie Annie. Ik denk een hele mooie foto!