In de wijk Montmartre in Parijs is bij een park een bijzondere muur te vinden. Het parkje zelf is niet zo’n toeristentrekker, de muur van 40 vierkante meter des te meer. Op de muur staan de woorden “Ik hou van jou” te lezen in 250 verschillende talen. In 2000 heeft de kunstenaar Frédéric Baron zijn kunstwerk onthuld en sindsdien is het dus een topper voor de toeristen. Al Insta-end en Facebookend worden de selfies gedeeld.
De “Ik hou van jou”-muur (foto via Wikipedia)
Regelmatig is het dringen voor de muur, want met name toeristen maken graag een selfie voor hun achterban, Lees verder Ik hou van jou→
Bij de aankondiging dat de kerkdienst a.s. zondag 2 februari 2020 als thema heeft “Ik heb zin om naar de kerk te gaan” krijg ik diverse glimlachende reacties al dan niet vergezeld met lichte verbazing in de ogen. De een zegt hardop: “Ik heb meestal wel zin hoor’ of: “Ik weet niet of ik zin heb zondag” of: “Heeft de kerk kerk zin dan?” (inclusief knipoog)
Gewone kerk
Alexanderkerk (foto R.J. van Amstel)
Zelf ben ik als dominee verbonden aan een protestantse kerk in Rotterdam, de Alexanderkerk. Een gewone, goedwillende, zegeningen tellende en zichzelf uitdagingen stellende grote stadsgemeente waar ik met plezier werk samen met een kerkenraad en een flinke groep vrijwilligers vol van Rotterdamse mentaliteit. Iedere zondag komt de gemeente bij elkaar voor een eredienst, 9:30u. Ik wil me nu vooral focussen op de vraag die mij weleens gesteld wordt in pastorale gesprekken of tijdens Bijbelkringen:
Wat zoek ik daar in de kerk op zondag?
Er zijn zoveel andere dingen die ik kan doen, dan op zondagmorgen in de kerk zitten.
Voor ik over pastoraat begin, eerst een brok prachtige poëzie:
Licht, van mijn stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint. Vaderlijk licht, steevaste schouder, draag mij, ik ben jouw kijkend kind. Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt.
Huub Oosterhuis is de dichter van deze woorden. Ze vormen het 2e couplet van het lied “Licht dat ons aanstoot in de morgen”, o.a. te vinden in het Nieuwe Liedboek, lied 601, klik hier om te luisteren. Ik citeer dit gedicht van Oosterhuis, omdat voor mij een belangrijke kern van het pastoraat wordt verwoord. Het licht dat van de Vader, God, zelf is, vormt een steevaste schouder – betrouwbaar en vaststaand. Dit licht en deze schouder draagt of dragen mij, net zoals de Goede Herder het teruggevonden schaap op de schouders heeft. Hij draagt jou en mij, want zo kunnen we meezingen: “ik ben jouw kijkend kind”. Ieder mens staat in dit intieme verband en verbond met God.
Op Facebook komt van alles en nog wat voorbij. Soms dan blijft mijn oog echt haken, zoals bij een bericht (april 2018) met deze digitale sticker: “De kerk is belangrijk voor mij”. Daaronder las ik de woorden “Ja” of “Nee”. Je keuze kon je toelichten via een reactie. Misschien aardig voor nu, voor je verder leest: bedenk eens bij jezelf of de kerk wel of niet belangrijk voor jou is en waarom…
Kerk als…
Tijdens de intrededienst waar ik aan onze gemeente ben verbonden (zondag 22 april van dit jaar), heb ik verwezen naar die digitale sticker. Wat toen niet kon in mijn preek, kan hier wel, namelijk een paar reacties voor het voetlicht zetten. De meeste daarvan Lees verder De Kerk heeft het – wat dan?→
Stel, ik was geen dominee geworden. Ik had werk gehad buiten de kerk, als IT’er of als psychiater of leraar Duits. Had ik dan lid geweest van de PKN? Was ik dan actief betrokken bij de mensengemeenschap rondom Jezus Christus? Of: was ik randkerkelijk geworden? Had ik me uitgeschreven en mij ergens anders aangesloten, zoals bij een mega-hippe happy-clappy Hillsong-kerk? Of zou ik het atheïsme of andere godloochening hebben omarmd? Want er zijn redenen genoeg om niet te geloven. En toch ben ik graag bij de Kerk betrokken.
Waarom eigenlijk?
Redenen waarom ik naar de kerk ga
Feest in de kerk (foto: Erik Hijweege)
Omdat de #kerkproeverij overal in ons land ingang vindt, wil ik delen waarom ik naar de kerk ga. Redenen genoeg, als ik mijn gedachten laat gaan. Eerst maar een voorbeeldje: Lees verder Waarom ga ik naar de kerk? #kerkproeverij→
“Is die kerk nou nog niet klaar?”, zo klonk het bijna als een verzuchting. Ik had verteld van mijn vakantieplannen om onder andere de Sagrada Familia in het Spaanse Barcelona te bezoeken. Deze kerk is een bouwproject, eerder een schepping van bovenmenselijk formaat, zo’n 135 jaar geleden begonnen door de geniale architect en kunstenaar Emanuel Gaudí. Inderdaad is het gebouw niet gereed. Data van wanneer de kathedraal echt klaar zou kunnen zijn variëren van 2026 tot 2032.
Sagrada Familia – Wat woont God mooi
Binnen in de Sagrada Familia doet de symmetrische schoonheid van de kerk pijn aan de ogen (foto: R.J. van Amstel)
Over de Sagrada Familia is veel te vertellen. Elk stukje steen straalt symboliek. De kerk ademt van binnen absolute schoonheid uit. De symmetrie en de indeling van de ruimte zijn strak gedaan en vol van rust en ontspanning. Mijn ziel vol dagelijkse onrust heeft balans te zoeken. “Wat woont God mooi”, zo was mijn eerste ervaring toen ik de kerk binnenging. Wiskundig is de kathedraal een plaatje. Decoratief een feest voor het oog. Genadig richting het hart. Verrukkelijk voor de ziel, want God voelt echt nabij.
Het contrast tussen binnen- en buitenkant van de kerk lijkt nogal schril. Terwijl binnen een feest het daglicht wordt opgevangen en gedeeld door glas-in-lood, versieringen en kunstwerken, Lees verder Er even tussenuit bij de Sagrada Familia→
Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn schitterende vergezichten, ruw-mooie gebergten en aardige mensen. Ook heeft het als decor van de Lord of the Rings-films gediend. Op het netvlies staan de aardbevingen die de stad Christchurch voor een belangrijk deel een aantal jaren geleden, letterlijk ruïneerden.
Schattig
Zunderdorper en dorpsgenoot Henk Hagedoorn is in dat land op vakantie geweest. Zijn belevingen en verhalen zijn terug te lezen op zijn Facebookpagina. Met mooie zelf-geschoten foto’s geeft hij een boeiend inkijkje. Bij zijn 7e post heeft hij een foto van een typisch Nieuw-Zeelands kerkgebouw geplaatst. Lees verder Kerken en kerkjes (500 jaar Reformatie)→
“Hoe doe je de mensen zoeken?”, zo klonk de vraag gisteren in Dodewaard.
Ik was voorganger in de hervormde gemeente van Dodewaard. Samen met de voorzitter van Stichting Diensten met Belangstellenden (DmB), Marijn, was ik uitgenodigd om te vertellen van mijn werk in Amsterdam. In plaats van sponsoring van verre zendingsgebieden wilde de zendingscommissie van de kerk graag dichter bij huis zoeken. Vandaar de ‘roep’ uit Dodewaard hoe DmB ‘zending’ en vertellen van Jezus (evangelisatie) doet in het seculiere, ontkerkelijkte Amsterdam.
Jezus zoeken in de Bijbel en in 2017
Zoek Jezus veel… (via www.fakkel.nu)
Mijn toespraak in de kerkdienst ging over Lucas 2, vers 41 t/m 52 (klik hier voor de NBV2004-tekst). Lucas vertelt over de ouders, Jozef en Maria, die Jezus naarstig zoeken. Uiteindelijk vinden ze Hem in de Tempel van Jeruzalem. Opvallend is dat zij perplex staan, ontzet zijn. De moeder van Jezus spreekt zelfs over angst in haar hart. Hoe dan ook, ik heb in mijn preek vooral de nadruk gelegd op het zoeken door de ouders. Zo ben ik begonnen:
>>> Is het u opgevallen dat de evangelist Lucas een aantal keer het woord “zoeken” gebruikt in zijn verhaal over de 12jarige Jezus? Vier keer: 3x bij de ouders, 1x bij Jezus. De ouders van Jezus zoeken en zoeken en zoeken. Dat maakt deze tekst zó actueel. Als ik kijk naar mijn eigen ervaring of ik merk het op tijdens pastorale contacten in Amsterdam, dan is zoeken naar Jezus hetzelfde als het zoeken naar een speld in de hooiberg. Te midden van alle prikkels, van zoveel aandachtstrekkers, al die journaals en onrustige krantenberichten, van alle aanbod van zingeving en mindfulness, Lees verder Op zoek naar Jezus (in Dodewaard)→
“De twijfel zit bij veel gelovige tijdgenoten maar net onder de oppervlakte. En zodra ze de kop opsteekt, blijkt ze veel dieper geworteld dan men zelf vermoedde.” Zo wordt een tweeluik met de collega-predikanten Paul Visser en Kees van Ekris, afgelopen vrijdag en zaterdag in het Nederlands Dagblad geïntroduceerd. Dominee Visser (Amsterdam) heeft als speerpunt de teloorgang van de geloofsstrijd. Dominee Van Ekris (Zeist) schrijft over de verveling die de ziel van de gelovige belaagt.
Ik ben er klaar mee
Dominee Paul Visser, predikant Noorderkerk Amsterdam
Aanleiding voor beide artikelen is de innerlijke secularisatie waarmee de Nederlandse kerken te maken hebben. Ofwel: doorgewinterde kerkgangers laten zich steeds minder gelegen liggen aan wat het instituut kerk onderwijst, leert en uitdraagt.
Zelf ben ik nu bijna 15 jaar predikant. Door de tijd heen ben ik deze ontwikkeling, die al veel langer duurt, tegengekomen bij vooral 50-plussers. Tot mijn groeiende verwondering zie ik dat ook bij 70- en 80-plussers. Ik herinner me een gesprek met een dame van in de 80 die al sinds haar jaar 0 in de kerk komt. Ze zei: Lees verder Kruimels van geloof→
Vorige week schreef ik een blog over de bezinningsdag van het bestuur van Stichting Diensten-met-Belangstellenden, klik hier. De kerkredactie van het Nederlands Dagblad in de persoon van Gerald Bruins toonde belangstelling hiervoor. En vandaag, in de zaterdageditie van het ND staat een, naar mijn bescheiden mening, mooi artikel afgedrukt, inclusief een foto van Erik Hijweege.
Foto (van J. Honing) met artikel uit het Nederlands Dagblad.
![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2019/05/cropped-Krokus-in-de-woestijn-rechten-vrij.jpg)
