![[ iBelieve ]](https://amstel4.nl/wp-content/uploads/2018/11/cropped-Dame-met-blauwe-ogen-luke-braswell-272573-unsplash-DETAIL.jpg)
Ooit eens een topdirigent zien dansen als een 90jarige vrouw die opeens denkt aan haar twintiger jaren? Dit fascinerende beeld kwam langs op YouTube met de Masterclass-sessies met het Amsterdamse Concertgebouworkest vorige week.
Deze Masterclass is voor jonge dirigenten die het vak verder ontdekken te samen met een door de wol geverfde collega. Zoals ik doe met jonge beginnende predikanten voor wie ik mentor mag zijn. Heel verrijkend om te doen en voor beide ‘partijen’ leerzaam.
Hieronder vind je een YouTube-video met in de blauwe polo senior-dirigent Iván Fischer die Katharina Wincor bijstaat. Op de bok ligt de partituur van de Symfonie Nr.4, gecomponeerd door Gustav Mahler.
Als je het fragment start, dan hoor je muziek uit het 3e, langzame deel van de symfonie. De slome dansmuziek wordt gevolgd door wat snellere. En die weer door een nóg snellere.
Voor mij was deze muziek uit de 4e tot het moment dat ik deze masterclass zag, niet heel bekend en ook wat saai. Mijn hart wordt vooral geraakt door zijn 2e, 5e, 6e en 7e symfonie. De 4e dus het minst.
Okay, even naar het fragment: start de video boven in het venster. Wat gebeurt er? De jonge dirigent dirigeert de muziek. Klinkt goed! Dan onderbreekt Lees verder Een 90jarige danst als 20er – masterclass concertgebouworkest
Die keren dat ik de wasmand in onze badkamer echt leeg zie, zijn op één hand te tellen. Altijd zitten er wel handdoeken, washandjes, een spijkerbroek en een paar sokken met diverse kleurendessins in. De wasmand als een tussenstation voordat alles in de wasmachine gaat. Hoe het ook zij, het washok is nooit leeg, althans niet in ons gezin met een tweeling in de leeftijd van 3½ jaar.
Net als vorig jaar, heb ik vanmorgen tijdens het Paasontbijt in het Jeugdgebouw in Zunderdorp, een Paasmop verteld. Dit in het kader van de risus paschalis, de Paaslach. Een traditie die voortkomt uit de kerk van de Middeleeuwen als een tegenhanger voor alle somberheid en ingetogenheid die de Stille (of: Goede) Week kenmerkte. Na het lijdensverhaal van Jezus, werd op Paasmorgen als de Kerk de Opgestane Christus viert de dag ingeluid met een mop of een grap. Want ook met humor kun je licht brengen in alle donkerte.
Gisteravond was ik voorganger tijdens een jeugddienst in de Triomfatorkerk (Barendrecht; daar ben ik van 2008 tot 2012 predikant geweest). De dienst stond in het teken van de vraag hoe je de jongere (en eigenlijk iedere meer of minder kerkbezoeker) kan helpen in beeldvorming en vooral in beleving van een viering/kerkdienst in een kerkgebouw. Ik besef me dat dat geen gemakkelijke vraag en opdracht is. Want de beeldvorming in onze samenleving rond kerk en kerkdiensten is, op zijn zachtst gezegd, niet eenduidig. Vaker hoor ik de woorden ‘saai’, ‘niet relevant’, ‘geen aansluiting op het dagelijks leven’, ‘leuk voor opa’. Veel minder hoor ik: ‘Ik kom graag in de kerk’ of ‘Geen kerkdienst, geen zondag voor mij’ of ‘Opademen na een gevoel van leeglopen door de stress van de week’.
bij het Paasontbijt dat de diaconie van de Protestantse Gemeente Zunderdorp had georganiseerd, heb ik de Paaslach, de risus paschalis, willen oproepen met een grap. De oorsprong van de Paaslach ligt, kort gezegd, in de Middeleeuwen. Monniken zochten een manier om ‘bevrijd’ te worden van de intensieve vastenperiode en voorbereidingen op het Paasfeest. Als ventielfunctie en om de sfeer in de kerk letterlijk te verlichten, vertelden de monniken tijdens de kerkdienst een goede mop die past bij Pasen. De traditie van de Paaslach nam een grote vlucht tot echter de kerkleiding ervoor koos om de Paaslach ‘af te schaffen’, want de kwaliteit van de moppen ging hard achteruit.