Het vuur vlamt een begin

God maakt steeds een nieuw begin. “Mozes!”, zo roept Hij uit een eenvoudig struikje (Exodus 3). Of, nu met Pinksteren: God begint in een huis in Jeruzalem met de Geest die binnen stormt en mensen in vuur en vlam zet (Handelingen 2).

Herder

Mozes, de ooit-eens-prins in Egypte, is aan het werk als herder; ofwel: hij bungelt aan de onderkant van de sociale ladder. Het voedsel is schaars voor de schapen. Steeds verder zoekt Mozes, in de woestijn. Hij nadert de diepste diepte van de dorre droge wereld. Hij is aan de rand van zijn bestaan gekomen. Weleens bij jezelf meegemaakt dat je aan de rand stond of staat van je leven?

Wachtkamer

De leerlingen in Jeruzalem zitten in een wachtkamer. 10 Dagen geleden, Hemelvaartsdag, is Jezus teruggegaan naar God in de hemel. Die wat vage belofte van hun Heer Jezus Christus over de Geest die komt als een kracht die begint in Jeruzalem en uiteindelijk de hele wereld, draagt weinig bij aan wat ze écht kunnen verwachten. Ze staan aan de rand van doorgaan of opgeven.

Doornstruik

Mozes komt bij een duffe doffe doornstruik. Er groeit niets aan. Juist daar ontmoeten God en Mozes elkaar. God vlamt op midden in het bestaan van Mozes. Mozes weet niet wat hij ziet.  God weet heel goed wie Hij ziet.

Sinds lange tijd klinkt zijn naam weer. Niet een ho-wacht-even-moment, maar zijn naam zoals zijn Egyptische adoptiemoeder hem ooit heeft gegeven: “Mozes!” 

Misschien ben je God kwijt en is Hij te weinig zichtbaar voor je, ineens kan Hij jouw naam noemen. Zovele mensen op zoek naar zo’n brandende doornstruik anno 2022. 80% van de jongeren blijkt te bidden, tot God of tot “iets hogers”. Er wordt nog volop geloofd, in het “persoonlijk raamwerk van zingeving”, zoals dat dan zo mooi heet. Er is veel verlangen.

Zonder dat je het weet, kan het ineens bij jou gebeuren: loop dan die brandende doornstruik niet voorbij. God kiest een droge, dorre struik, een plant van niks. Waar jij geen cent aan zou willen besteden, is voor God van waarde.

Draad van leven

“Kom niet dichterbij, trek je schoenen uit, de grond waarop je staat is heilig.” (Exodus 3, vers 5) Hier staat hij blootvoets. Het is de naakte waarheid. Op de rand van zijn bestaan, in de eenzaamheid van zijn hart en zijn onrustige ziel, krijgt hij grond onder de voeten. Ineens hoort Mozes weer die bekende namen voorbijkomen, die draad van leven:

“Ik ben de God van je vader, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob.” (Exodus 3, vers 6)

God werpt zijn licht op het leven van Mozes. Het is de Stem die ooit eens riep “Licht!”, toen alles duister was. Het is die Stem die tot Mozes zegt: “Ik ben jouw God”. Het is met dit Pinksterfeest de Stem die tegen jou zegt: “Ik ben jouw God, ook op de rand van je bestaan, ook als je lekker in je vel zit, ook als je vreugde voelt, verliefd, vernieuwd, verbluft, verdoofd, verdoft, verdrietig, verlaten.”

Gekookte eieren

Die doornstruik wordt niet verteerd door de gloed van het vuur.  De vlammen die neerdalen op de leerlingen van Jezus geven geen nabranders of brandwonden. De tongetjes van vuur kunnen voelen als net gekookte, gloeiende eieren die je met blote handen probeert vast te houden.

Die je oproepen om te pellen, om op te eten, de vlam daar in de doornstruik, daar op de leerlingen, hier met Pinksteren, die peppen je verlangen op. Verlangen naar het goede, het schone, het mooie, het wonderlijke, het gewone, het vriendschappelijke.

Mozes is daar bij die aparte doornstruik. Hij kruipt uit zijn schulp en ontpopt zich. Hij wordt zich bewust van zijn roeping om bevrijder te worden van een volk in slavernij: Góds volk. Dat gaat uiteindelijk op weg met die Mozes, eerst hoeder van schapen, nu hoeder van mensen.

Vuur vlamt vaardig

De paar leerlingen van Jezus waarop de vlammen verschijnen worden getuigen van Gods bevrijding en vrijheid.  Pinksteren is het feest dat de kerk wordt geboren op straat.

Pinksteren is het vuur van God dat niet opvreet, maar liefde aanmeet.
Vuur dat niet verteert, maar de vrijheid leert en vaardig maakt.
Het vuur vlamt een begin, zoals God graag doet.

ds Robert-Jan van Amstel, 31 mei 2022
(bovenstaande tekst is opgenomen in de Pinkster-uitgave van Kerkvenster , kerkblad van de Protestantse Gemeente “Alexanderkerk”, Rotterdam)