Vandaag een ontroerende gedachtenisviering meegemaakt in de Sint Vituskerk in Blaricum: Olivier, zoontje van vrienden van ons, is afgelopen zondag 10 juni 2012 op vijfjarige leeftijd overleden: “Hij was Olivijf en hij wordt nooit meer Olizes”, zo zei een tante. In 2006 geboren als derde in het gezin. Hartverscheurend om vandaag die twee ouders en hun twee andere kinderen en de beide oma’s het kistje te zien dragen.
Olivier is door vele mensen herdacht: door zijn dappere en emotionele ouders zelf, oma’s, tantes, nichtjes die heel erg dol op hem waren. Ook twee juffen van de Flevoschool in Huizen waar Olivier op school zat, spraken met liefde over ‘hun’ kind. De klasgenootjes van Olivier waren zelf ook erg geschrokken dat hun Olivier er niet meer is. Zo plotseling weggerukt uit hun eigen leven.
Er is zoveel moois gezegd door de kinderen. Eén opmerking bleef met name bij mij haken: “Is het koud in de hemel? Heeft Olivier het nu koud?” Prachtig hoe ongedwongen en eerlijk kinderen kunnen nadenken over afscheid nemen. Zelf heb ik er nog nooit over nagedacht wat de kamertemperatuur is van Gods Huis met de vele woningen.
Hoe kun je afscheid nemen van een vijfjarig kind, dat een veelbelovende en kleurrijke toekomst in zich herbergde?
Mooie liederen werden gespeeld waaronder “Don’t give up the fight” van Racoon:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=PnaOOgMv_WY]
Bijbelteksten werden gelezen en overdacht: de gelijkenis van Jezus over het bouwen van een huis op zandgrond of op rotsgrond.
En veel gedichten klonken in de kerk, waaronder deze:
Vrees niet: Ik laat je niet alleen
Vertrouw op Mij, ik zal je dragen
Ik houd Mijn vleugels uitgeslagen
en voer je door de wolken heen
Fladder niet angstig heen en weer,
je moet je in het luchtruim wagen:
Ik vlieg met je sterke, vaste slagen
vlak onder je – je stort niet neer.
O kleine vogel, vlieg omhoog,
laat onder je de donk’re wouden
en doop je vleugels in het goude,n
het stralende licht der hemelboog.
Niet voor mijzelf, kom ik U smeken,
Maar zend uw engelen om hem heen,
Laat licht door zwarte wolken breken,
Blijf bij hem, laat hem niet alleen!
(Eigen vlucht, Nel Benschop; gebaseerd op Jesaja 40, vers 31)
Het kleine kistje met het lichaam van Olivier is vandaag begraven.
Olivier is bij God, zo stamelen we met elkaar.
De herinnering blijft.
Robert-Jan van Amstel, 16 juni 2012.
Ontdek meer van [ iBelieve ]
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
soms weet je even iets te zeggen maar dan hoop je dat een reactie ervoor kan zorgen dat je weet dat er mensen zijn die aan je denken. En dat doe ik, veel sterke.
Stil meeleven !
Stil zijn, meeleven en opdragen in gebed
Geen woorden. Alleen: alle sterkte
’t Zou een beetje raar zijn om deze post te ‘liken’, dus dat doe ik ook maar niet. Toch wil ik wel laten weten dat het me geraakt heeft: vooral je één na laatste zin: ‘…stamelen we met elkaar…’ Zo ervaar ik dat ook…