Het is alweer even geleden. Ik reed in mijn Cadillac STS op de snelweg terug naar huis na een kerkdienst in den lande. Ineens viel alles uit onder de motorkap: de motor stopte ermee, alle lichten die normaal branden in de auto en daarbuiten doofden uit; alles ging op zwart. In een vlaag van verstandsverlichting zette ik de automaat in “vrij” zodat de auto kon blijven rollen.
Ik kon de auto zo goed en zo kwaad manoeuvreren richting de vluchtstrook. Het was gelukkig niet erg druk op de weg. Na eenmaal de bolide geparkeerd te hebben én een paar keer diep ademhalen besefte ik: ik heb geluk gehad, een engeltje op mijn schouder. Naast de opluchting voelde ik irritatie en verzuchtte: “Hoe kan dat nou?!”

Ziekenhuis

Zo voelde het voor mij ook half september vorig jaar. De Startzondagdienst was geweest in onze Alexanderkerk. Het seizoen 2021-2022 was officieel geopend met energie en vreugde, zo merkte ik ook bij de gemeenteleden die erbij waren. Te midden van alle coronamaatregelen wilden we als gemeente graag aan de slag. Daags na de opening moest ik naar het ziekenhuis voor een dubbele liesbreukoperatie.

De verwachting was een week of wat rust houden en dan weer wat gaan doen. De nasleep van de narcose bleek heftiger dan eerst gedacht. Ik bleef maar moe. Zo stond ineens mijn wagen van werken in de Alexanderkerk, in dit stukje van Gods grote Wijngaard, stil.  “Hoe kan dat nou?! Ik ben toch verder gezond?”

Kortsluiting

Lees verder Kijken onder de motorkap →