Kerst: liefde in een mensenhuid(je)

Het viel me al op in november. Ik zag in de buurt waar ik woon en ook in Alexanderpolder woonkamerramen versierd worden met spuitsneeuw. Of lichtjes gedrapeerd langs het raamkozijn. Kerstmannetjes. Kersthertjes. Kerststerretjes. Kerstfiguurtjes. Kerstlampjes. Terwijl de ouwe baas uit Myra nog voet aan wal in Zaanstad moest zetten… Goed, ik weet het: in augustus zijn er al grootgrutters die voorzichtig de kruid- en pepernoten uitstallen in hun winkels. Toch valt het me extra op dat het Kerstgevoel steeds eerder komt, als ik de versieringen in en rondom huizen, straten en pleinen zie. Zou het te maken kunnen hebben met de steeds meer uit de hand lopende discussie als een vlieg in de zalf, rondom de knechten van de Goedheiligman?

Kerstgevoel

Het verlangen naar licht, naar gezelligheid, naar een feest dat (nog?) niet besmeurd is met verharde standpunten en elkaar bekogelen van argumenten-zonder-te-luisteren, wordt in mijn ogen groter ten koste van het kinderfeest op 5 december. Natuurlijk ga ik geen pleidooi houden om eens flink te gaan bakkeleien over de vorm en inhoud van het Kerstgevoel. Het is voor een dominee gemakkelijk om te zeggen dat het Kerstfeest wordt uitgehold en de essentie met het badwater wegklokt de vergetelheid in. De statistieken bevestigen het ook: meer dan 4 op de 5 van de Nederlanders weet niet meer waar het om gaat met Kerst.

Kerstboom

Ik vind het eigenlijk wel mooi dat verlangen naar licht in vooral de donkere dagen in december. ‘We’ maken er wat moois van, buitens- en binnenshuis. De één doet dat uitbundig – volgens mij zijn op diverse plekken in Nederland wedstrijden wie het mooist versierde huis heeft van dorp of stad. De ander laat het aan zich voorbij gaan. Bij mij thuis staat een kerstboom en hangen wat sfeerslierten met gekleurde lampjes. We steken iedere adventszondag een kaars aan om stappen te zetten naar het Kerstfeest. Het is een mooi feest dat we vieren binnen en buiten de christelijke Kerk. Elke keer weer is het ónze uitdaging als kerk van Jezus Christus om de kern van het Kerstfeest te vieren, te delen en te voelen.

Kerstfeest

Normaal zou ik nu verwijzen naar een tekst uit het evangelie naar Matteüs of Lucas. Daar lezen we van de geboorte van Jezus in Betlehem.  Ik wil je nu vooral bepalen bij een tekst die je minder hoort en net zo sterk de essentie van het Kerstfeest samenbalt:

“Gods genade is openbaar geworden tot redding van alle mensen” (Titus 2, vers 11)

Laat deze woorden op je inwerken. Niet een bepaald deel van de mensen is gered of een happy few of alleen van een bepaald kerkelijk houtje. Alle mensen worden gered, zowel binnen als buiten de muren van godshuizen. Ofwel: de kribbe is gestald tussen de kerkmuren. Hij staat ín de wereld, gelukkig maar. Het verhaal van de geboorte van het Kind vindt plaats ín de wereldgeschiedenis. Niet ergens in de hemel of ergens achteraf. Juist midden in de samenleving van mensen toen, mensen nu. De wereld leeft in grote onrust. Als al die jaaroverzichten via Tv, radio, kranten, YouTube-filmpjes en sociale media aan je ogen voorbijgaan, dan voelt die onrust extra sterk aan.

Kerstvieren

Kerstvieren is daarom hét moment omarmen: Gods Liefde krijgt een gezicht in Jezus Christus. Geen schallende bazuinen, geen paleis waar een prachtig met purper en fluweel bekleed en gespreid bedje staat. Nee, een kribbe midden in de rumoerige wereld waar het lawaai van egoïsme rondgaat. Waar dood, moeite en pijn, het verdriet, het gemis aan liefde en geborgenheid zo sterk voelbaar en tastbaar zijn – in díe wereld staat de kribbe, dáár zet God voet op aarde. De liefde in een mensenhuidje. Een kindje met twee jonge ouders. Dáár klinkt de stem van het Nieuwgeboren Kind. Die stem zal spreken van verzoening, vernieuwing, doorstarten en thuiskomen.

Kerstliefde

Kerstvieren is écht goed die kribbe inkijken. En zie je het gebeuren dat God jou aankijkt recht in jouw ogen: “Ik ben er” In die ogen zien we Gods JA voor deze wereld die massaal NEE roept. Dat vind ik genade – dat God mens is geworden om alle mensen te redden. Dat is een liefde waar we als mensen van opleven, ook in het nieuwe jaar 2019.
Het Kerstgevoel zal in dat jaar waarschijnlijk ook weer vroeg beginnen.
Is dat erg?
Ik vind van niet, want met het massale verlangen naar licht breekt ook iets van Gods Licht door, bedoeld voor alle mensen.

Goede kerstdagen gewenst.
Ds. Robert-Jan van Amstel, 21 december 2018

(deze tekst is opgenomen in het kerkblad Kerkvenster, december/januari 2019, uitgegeven door de Protestantse Gemeente Alexanderkerk Rotterdam. Op Facebook: klik hier.

Wil je meedoen en -vieren in de kerk, weet je welkom: KERKDIENSTEN:

24 december 2018, 18:30u: Kinderkerstfeest; begint in de Alexanderkerk. De kinderen lopen met lampionnetjes naar de Fire-Kerk (voormalige Immanuëlkerk) naar de Caeciliakerk waar de viering met de kinderen wordt besloten.
24 december 2018, 21:30u. Een spetterende kerstavonddienst in de Alexanderkerk. Samen met SGA-gemeente en de Ichthuskerk vieren we de verwachting dat Jezus arriveert in onze wereld. Afwisselend programma van goede muziek en samenzang, videobeelden met Sandy Tales en het kerstverhaal met een boodschap.
25 december 2018: 9:30u viert de PKN-gemeente van de Alexanderkerk waar ik dominee ben het Kerstfeest. Samenzang natuurlijk, het koor Joy verleent muzikale medewerking. Mijn kerstpreek is kort en krachtig 🙂