{Sei}zoen van God

Er was eens een vriendelijke wedstrijd tussen vier zussen. Het ging om de vraag wie de mooiste van de vier was. Alle vier waren ze uitzonderlijk mooi. Tegelijk waren ze alle vier van nature compleet verschillend. De Winter, de oudste van de vier, was koud en afstandelijk en iedereen was bang voor haar. De Lente was van de vier de vriendelijkste en het meest geliefd. De Zomer was warm, maar had last van stemmingswisselingen. De vierde zuster, Herfst, was erg verlegen en liet niet zoveel van zichzelf zien.
Hun ouders, de Aarde en de Lucht, wilden hun keuze niet maken. Zij waren van mening dat alle vier de dochters even mooi van schoonheid waren. De dochters lieten zich niet van de wijs brengen en gingen op de bezoek bij de Zon. De Zon dacht even na en vroeg de vier zussen de volgende dag terug te komen in hun allermooiste kledij.
De Winter was gekleed in indrukwekkend wit, maar de Zon vond het lastig om de schoonheid goed te beoordelen vanwege alle mist die er hing. In haar jurk van prachtige en voloptueuze bloemen zag de Lente er oogverblindend uit. De Zon genoot van de frisheid en het sappige groen. De Zomer had een niets verhullend kledingstuk aan. De Zon stak niet onder stoelen of banken dat de Zomer zijn favoriet was. De Herfst aarzelde om zichzelf te tonen aan de Zon. De andere zussen dwongen haar alsnog om te verschijnen voor de zon. Haar wonderlijk-mooie kleuren lieten de Zon zo schrikken dat hij spontaan van zijn stoel viel. De gouden zonnenkroon viel op de Herfst.
Kijk maar eens goed als de Herfst weer verschijnt, dan draagt ze deze kroon met trots.

Deze fabel leert enerzijds dat in de verlegen en stille mens verrassingen kunnen schuilen. Anderzijds vertelt de fabel over de schoonheid van ieder seizoen. Welk seizoen vindt u eigenlijk het mooist van de vier?

De afwisseling van de seizoenen laat voor mij de wilskracht van de natuur én de creativiteit van God als Schepper van hemel en aarde zien. Al zal iemand die woont op de evenaar deze wisseling van seizoenen veel minder herkennen, maar dat terzijde. Iedere keer kan ik me verwonderen hoe de natuur zich herstelt na een herfst van loslaten en een winter van ‘slapen’ onder een dek van kou.

De lente vind ik één van de mooiste seizoenen, naast het kleurenschouwspel van de herfst. Als eenmaal de lente zich laat zien, dan zie ik de bomen uitrekken om groen te worden. De mensen gaan hun huizen uit. Letterlijk en figuurlijk ontstaat er leven in het dorp en in de stad. De geur van de lente is aangenaam. Alle kleuren van de regenboog doen hun best om in de smaak te vallen bij mens en dier. Het hemels blauw ziet er nieuw uit. De tulpenbollen breken open. Vogeltjes fluiten hun liedje. Zoveel kracht huist er in de schepping van God.

Het verwondert me daarom niet dat het Paasfeest zich steeds afspeelt rondom het einde van de winter en het begin van de lente. In de Stille Week horen we van het lijden en het sterven van Jezus Christus aan het kruis. Met de spijkers van uitsluiting en bespotting in zijn handen en voeten, laat Hij het leven los en geeft de geest. Als een graankorrel wordt Hij gezaaid.

Jezus zegt zelf in het evangelie: “Als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht.” (Johannes 12, vers 24) Hoe indrukwekkend en groots dat in het graf van Jezus de lente doorbreekt. Dat Hij met dit {sei}zoen wordt wakker gekust door zijn eigen Vader. Jezus staat op uit alle dood. Nieuw leven breekt door. De lente van Gods Koninkrijk. Eens komt die zomer waar God alles in allen zal zijn. Het licht van de zon en maan zijn niet meer nodig (Openbaring 21, vers 23). Want Gods luister schijnt dan volop en het lam, dat is Jezus, is het licht.

Tot die tijd wisselen de {sei}zoenen van God af en delen we in die liefde sterker dan alle dood.

ds Robert-Jan van Amstel, april 2014 
(bovenstaande tekst is opgenomen in Monitor, uitgave 2014 nr.1; uitgegeven door Stichting Diensten-met-Belangstellenden)

Het complete nummer van Monitor is te lezen via de DmB-website, klik hier.