De piek van drie

Sinterklaas eruit en kerstboom met piek erin – tot in mijn vroegste herinneringen was het bijna een ritueel in het gezin waar ik geboren en getogen ben. Zodra het kalenderblaadje van 5 december weggescheurd kon worden, werd heel snel een fiere kerstboom gehaald. Zijn top kietelde het plafond. In de woonkamer kreeg deze boom een plek vol in het zicht. Ik moest letterlijk om de boom heen lopen, want hij nam ruimte in. Iedereen kon er dan zo’n vier weken kijken en genieten.

Kerstballen en engelenhaar

De grote kartonnen dozen werden van zolder gehaald.  In de ene doos waren de zorgvuldig ingepakte kerstballen te vinden, rood, zilver, sommigen met nepsneeuw, glitters en de ene bal met de kerstman op de slee voortgetrokken door zes herten. En in de andere waren slingers en zilverkleurige sliertjes. Doosjes met engelenhaar dat altijd prikt en met de handschoen op een heleboel kleine elektrische lampjes gelegd moest worden. Tijdens het versieren van de boom klonk kerstmuziek van moderne pop tot klassiek-traditioneel uit de stereotoren.

Mijn moeder was uren mee bezig met fröbelen en versieren. Maar wat een transformatie: van een groene, wat vochtige boom vanwege het buiten staan werd hij een schouwspel van glinstering, takken zwaar van de kerstballen, aangekleed met een ‘jas’ van slingers en dotten engelenhaar.

Piek

Een laatste tak die haaks staat op de andere takken, als top van de stam, was nog helemaal groen. Er werd een stuk weggeknipt. De laatste ‘bal’ werd geplaatst: de piek. Zo’n mooie grote, de ‘piek van drie’: drie zilveren bollen, van groot naar klein met een lange ‘naald’ als een scherpe vinger naar boven wijzend, net als menige kerktoren een gaatje prikt in de lucht.

De kerstboom was klaar. De boom werd een drager van licht in de donkere dagen voor kerst, als de dagen erg kort zijn en de nachten soms heel lang. Een sfeermaker. Een gezelligheidsfactor. Een bezienswaardigheid. Een wedstrijdboom: mijn broer en ik telden in zo kort mogelijke tijd alle kerstballen, wie het eerst klaar was….

Verwijzing naar God

Ja, die piek met drie bolvormen van groot naar klein. Pas veel later kreeg ik er oog voor. De drie bolvormen verwijzen naar God. Het christendom leert dat God is als de Vader en Schepper van hemel en aarde, de Zoon Jezus Christus en de Heilige Geest, ofwel: de Drie-Eenheid. Drie manieren hoe God aanwezig is in de wereld:
God die het leven schenkt, de onderste bol;
God die het leven draagt door de dood heen, de middelste wat kleinere bol;
God die het leven inspireert en op adem houdt, de bovenste en kleinste bol uitlopend naar de scherpe punt.

Nu ik er zo over nadenk en voor me zie, lijkt de piek op het eerste gezicht het sluitpost te zijn voor het versieren van de boom. Op het tweede gezicht, het inzicht, ‘hangt’ aan de piek een hele boom met allemaal divers gekleurde en gevormde ballen / mensen, slingers / verbindingen tussen allerlei leven, lichtjes / ogen open, engelenhaar / prikkende schoonheid.

Driekoningen

Kerstfeest is natuurlijk het vieren dat God mens is geworden in Jezus Christus. Kerstfeest is voor mij ook het eeuwige licht begroeten in een duistere wereld. Kerstfeest is bovenal vieren dat we met elkaar mensengemeenschap verbonden zijn aan God. Dat we leven door zijn genade, door zijn liefde voor mensen, voor u, jou en mij. Beginnend in een kribbe. Kijk maar eens goed in die ogen van het Kind.
En zie je het handje tastend naar jouw hand?

Als eenmaal de Driekoningen de 6e januari hun opwachting hebben gemaakt en vertrokken zijn, verliest de kerstboom zijn luister. Ballen en het andere versiergoed worden in de dozen gestopt. De piek moet zijn toppositie verlaten. Bij iedere aanraking vallen massaal de naalden naar beneden. De fiere boom is verworden tot een treurboom. De 7e januari staat hij langs de weg om opgehaald te worden. Alles wordt weer normaal.

Denk dan gewoon even aan de piek van drie en kijk met die piek dan even omhoog – jouw leven is altijd verbonden met God, bij Hem heb je een thuis.

ds Robert-Jan van Amstel, 5 december 2017