Volg Mij

Bij de voorbereiding van de viering bij Diensten met Belangstellenden (DmB) afgelopen zondag was ik de week ervoor nog op zoek naar een thema. Wat gaan we doen deze tweede zondag in de Veertigdagentijd, deze periode van bezinning en vooruitkijken naar de Stille Week en het Paasfeest? Op een gegeven moment las ik op Facebook een bericht een collega-theoloog dr. Willem-Jan de Wit uit Egypte. Op zijn blog had hij een schilderij geplaatst dat gelijk mijn hart, mijn onderbuik en mijn verstand raakte:

Dit schilderij is gemaakt door Wael Mories (klik hier) naar aanleiding van de onthoofding van 21 koptische christenen in Libië door IS eerder in februari van dit jaar.

De Egyptische christenheid heeft op velerlei manieren zoals via Facebook en andere sociale media gerouwd om de onthoofding van deze 21 mannen. Dat deden de Egyptische christenen niet als treurenden die geen hoop hebben, zoals Willem-Jan de Wit schrijft op zijn blog. Hij citeert dr. Samuel Rozfy, werkzaam bij het Evangelical Theological Seminary (ETS) in Cairo, uit een preek van 22 februari jl. :

zoals Christus zelf zijn leven voor anderen heeft gegeven, zo mogen we ook hopen dat het bloed van deze mannen niet voor niets heeft gevloeid maar dat het een verandering in Libië te weeg zal brengen.

Naast het veelvuldig verspreiden van dit schilderij is ook een Arabisch gedicht van dr. Shady George via allerlei wegen in mensenharten terecht gekomen. De Nederlandse vertaling van dit gedicht is verzorgd door dr. De Wit. En dat heb ik voorgelezen tijdens de dienst bij DmB afgelopen zondag.

 Twee rijen lopen langs de zee,
een dag waarop de wereld weent:
een rij bestaat uit moordenaars,
een rij uit goede maten;
een rij heeft messen in de hand,
een rij is, ondanks gebonden handen, sterk;
een rij ziet slechts door een oogkijkgat,
een rij houdt de ogen onverstoorbaar ten hemel gericht;
een rij staat en brengt de dood,
een rij knielt en is geheel gereed voor een ander leven;
een rij roept en schreeuwt en dreigt en tiert,
een rij heeft harten vol van rust en vrede.
Een vraag: wie vreest voor wie?
De rij met opgeheven hoofden,
de blik op de hemel gevestigd,
of de rij met het hoofd verhuld
in het zwart?

Bij het zien van het schilderij, het lezen van dit gedicht, kwam het thema voor deze dienst naar boven: hoeveel geduld heeft God eigenlijk? Waarom gaat het maar door dat vliegwiel van anti-schepping, van chaos waar mensen die slachtoffer worden?

Mijn toespraak ging uit van de lezing uit evangelie naar Lucas, hoofdstuk 20, vers 9 t/m 19 waar Jezus Christus spreekt over de steen, verworpen door mensen, tot hoeksteen zal worden. De laatste alinea’s van mijn preek plaats ik hier:

We zijn volgeling van een verworpen mens – deze tijd zijn we daar weer extra mee bezig.
Buiten de wijngaard gedood, zo zal Jezus gedood worden buiten Jeruzalem aan een kruis.
Gekroond tot koning, tot bloedens toe.
Hij voor mij.
En niemand die Hem helpt.
Niemand die protesteert.
Zelfs de hemel is muisstil.

Het is Gods geduld met mensen die Jezus weer doet opstaan. Hij had ook kunnen blijven liggen. Dat had voor mij een teken geweest dat God ergens anders zou hebben gemaakt. Maar Jezus zal opstaan. God gaat weer verder met mensen, deze aarde. Wat een geduld, tot aan vandaag.
Met een nieuwe hoeksteen.
Misschien denk je bij hoeksteen aan zo’n steen in de hoek van het fundament van een huis of een muur.
Letterlijk lezen we “sluitsteen” in het Grieks van Lucas. Een sluitsteen kun je zien waar twee bogen van steen bij elkaar komen, boven in. Daar wordt een steen geplaatst die vastigheid/stabiliteit brengt in de boog. Sluitstenen zie je bijvoorbeeld ook in koepels waar diverse gewelven bij elkaar komen. Sommige kerken/kathedralen hebben op die sluitsteen een duif als symbool van de Heilige Geest geschilderd. De krachten van de koepel komen daar allemaal samen. Door de sluitsteen worden deze bij elkaar gehouden.
Jezus wordt de hoeksteen, de sluitsteen van de levenstuin van mensen.
Jezus brengt vastigheid in het leven, in ons leven.
Hij is betrouwbaar.
Hij is door God tussen de polen leven en dood geplaatst.
Christus houdt het leven bij elkaar.
En door Hem hebben we nieuw zicht gekregen – het leven, óns leven komt uit bij God, want God is niet een God van doden, maar van levenden.

Hij heeft ons niet gemaakt voor de dood.
We leven nu en straks bij Hém.
Zoveel geduld heeft Hij, dat noemen we evangelie, dat is genade, gunst, geschenk voor jou.
Wat kunnen wij daar nou van leren, als volgeling van een verworpen mens?

ds Robert-Jan van Amstel, 5 maart 2015

Hier kun je luisteren naar de dienst:

https://soundcloud.com/eudokia/kerkdienst-1-maart-2015-dmb-amsterdam-ds-rj-van-amstel